*
Αλεξάνδρα Τσόλκα
***
*
*
Παρέλαση: οι μαθήτριες με τα μίνι,
οι δασκάλες "τούμπανο"
και άλλες σεξιστικές αναλύσεις
Το αν θα έπρεπε να γίνονται παρελάσεις και δη μαθητικές, αλλά και το στόχο που έχουν είναι ένα μεγάλο θέμα προς συζήτηση. Αν αυτές γίνονται για την ιστορική, εθνική μας μνήμη και για την γιορτή των κοινών μας νικών, όταν -ελάχιστες οι φορές- μονιάζαμε και αντιμετωπίζαμε μαζί κινδύνους και καταστροφές, τότε πως εξηγούνται οι κλούβες - τείχη απροσπέλαστα, τα έρημα πεζοδρόμια, οι απαγόρευση των πολιτών να πλησιάζουν τις εξέδρες των επισήμων; Και πως υποχρεώνονται οι νέοι, που στο αίμα τους επιβάλλεται να κυλά η άρνηση σε κάθε εξουσία, η αντίθεση, η απόρριψη του παλιού με μανία, να χαιρετούν με σέβας τις έκαστους αρχές του τόπου, παπά, δάσκαλο, δήμαρχο και ακόμα σπουδαιότερες;
Και όταν ο κόσμος έχει θυμό, θλίψη, προβλήματα και βρίσκεται ενώπιος με τους φορείς της εξουσίας, πως του απαγορεύεται να διατρανώσει την κατάσταση του,όταν στην συγκειμένη μέρα αυτός μάτωσε, αυτός πείνασε, αυτός πέθανε, αυτός στήθηκε στα εκτελεστικά αποσπάσματα; Δεν παίρνω θέση, όχι γιατί δεν έχω άποψη, αλλά γιατί δεν αντέχω πια την βοή των social media, που είναι λογική και ευτυχώς που υπάρχει, αλλά να, ώρες γίνεται χειραγωγήσιμη αφόρητα από πλανευτές των λέξεων και κατακεραυνώνει χωρίς να σέβεται αντίλογο. Βλέπω λοιπόν, τέτοιες μέρες τα δημοσιεύματα και κανένα δεν ανοίγει θέμα για τα σοβαρά.
Κανένας δε κάνει κουβέντα για το τι εικόνα σου έρχεται στο νου με τις αύρες, τις κλούβες, τα περιπολικά, να προστατεύουν μια αυτιστική, σχεδόν κρυφή παρέλαση, χωρίς κοινό, χωρίς σημαιάκια χάρτινα να κυματίζουν, χωρίς μικρά αδέλφια να χειροκροτούν και γονείς να καμαρώνουν τους παραστάτες και τους σημαιοφόρους. Η ερημία των επισήμων, σε πόλεις που μοιάζουν να έχουν εξολοθρευτεί οι κάτοικοι και να έχουνε μείνει δέκα επίσημοι και οι σύζυγοι τους, πολύ αστυνομία και ένα τσούρμο μαθητές υπάκουοι σαν να βγήκαν από πειράματα mindcontrol δεν τους κάνει για δημοσίευση, για σχολιασμό, για θλιβερή πραγματικότητα. Η ερημία του κέντρου Αθήνας, όπου οι σημαίες κατεβαίνουν απ τις μέσες των παιδιών και ο στρατιωτικός βηματισμός τους, σαν τους προεφηβικής ερυθροφρουράς του Μάο, στην Κίνα της Πολιτιστικής Επανάστασης, τερματίζεται σε εκείνα τα πεζοδρόμια που ξαπλώνουν οι άστεγοι, χωρίς χειροκροτήματα, σαν βουβή καθαίρεση συμβόλων.
Ας φόραγαν τα παιδιά μια μπούρκα βρε αδελφέ για να μη κολαστούν οι ούτως ή άλλως κολασμένοι! Ως και δημοσίευμα είδαμε με φωτογραφία πριν από πολλά χρόνια όπου μαθήτρια τότε είχε παρελάσει με μαύρο, από κάτω απ το λευκό πουκάμισο σουτιέν. Ο φακός χώθηκε ανάμεσα στα κουμπιά της για να πετύχει την πιο αποκαλυπτική πόζα για να καταδείξει την «ξεδιάντροπη»! Και σοκαρίστηκε η κοινή γνώμη, πιο ξεδιάντροπη αυτή από κάθε μικρούλα, που σε τελευταία ανάλυση την σέρνουν σε μια παρέλαση και καμία όρεξη συμμετοχής δεν έχει, ή που έτσι εμείς, την μεγαλώσαμε, με τέτοια πρότυπα γύμνιας ως επιτυχία και ρόλο γυναικείο.
Σε μια παρέλαση λέμε να πάνε τα παιδιά μας και ο σεξισμός μας καραδοκεί να τα καταπιεί σαν ορντέβρ ενός μεγάλου, επισήμου δείπνου που έτσι η αλλιώς έχει στηθεί για αργότερα και τα χει και κύριο πιάτο. Και εμείς, οι καλοί δημοσιογράφοι, ως άλλοι Πάγκαλοι (του παππού πάντα του τωρινού, διότι εδώ η πολιτική είναι κληρονομική όπως σε όλες φεουδαρχικές εποχές), έτοιμοι να υπηρετήσουμε στα πληκτρολόγια τα «περί απαγορεύσεως κυκλοφορίας των γυναικών στους δρόμους με κοντή φούστα» ειδικά στις παρελάσεις και αν ψάξουμε πολύ θα βρούμε πόζες για να σοκαριστούμε… εν ανάγκη θα φτιάξουμε… ακούς εκεί παιδιά πριν γυναίκες να κυκλοφορούν στους δρόμους και να χουν στήθη και γάμπες!
Αίσχος, ναι, σεμνοί μου Ταλιμπάν των πληκτρολογίων, άλλωστε για σας δεν ισχύει πως «η σεμνοτυφία είναι η γελοιογραφία της σεμνότητας» (Αβράαμ Λίνκολν, αμερικανός πρόεδρος σε εποχές σεμνοτυφίας, χωρίς πληκτρολόγια)…
---
πηγή: http://provocateur.gr/
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχε η Ανασυγκρότηση
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου