Ο ΔΟΛ και ο ΔΟΜ

*

Ανασυγκρότηση

***
*

Ένα γράμμα κάνει τη διαφορά.

Και είναι αβυσσαλέα!

Χρήστος Λαμπράκης, Βαγγέλης Μαρινάκης

του Άρη Σκιαδόπουλου

από το fb

Πίσω από τον ΔΟΛ υπήρχε ένα πρόσωπο που όταν ήταν ιδιοκτήτης ο πατέρα του, ο τότε διευθυντής του ΒΗΜΑΤΟΣ, Δημάκος, με το που πήρε στα χέρια του το χειρόγραφο που του 'δωσε, το πέταξε λέγοντας στον νεαρό Λαμπράκη:

- Φύγε παιδί μου, δεν κάνεις για δημοσιογράφος. Κατέβα στις λινοτυπικές μηχανές.

Κι ο Λαμπράκης αδιαμαρτύρητα κατέβηκε να εκπαιδευτεί στην λινοτυπία, χωρίς δεύτερη κουβέντα. Αυτός ήταν ο Χρήστος Λαμπράκης, μετέπειτα ιδιοκτήτης του ΔΟΛ. Ένας άνθρωπος προικισμένος με βαθιά κουλτούρα, λάτρης της κλασικής μουσικής, που ανάμεσα στα άλλα, με συνεργάτη τον σπουδαίο Κριαρά, επέβαλε το μονοτονικό σύστημα και αργότερα την δημοτική γλώσσα επί Ράλλη. Επί των ημερών του οι εφημερίδες του δεν άσκησαν ποτέ τους μικροπολιτική, αλλά Πολιτική. Τις επιφυλλίδες κοσμούσε η αφρόκρεμα της διανόησης. Και ήταν ένα παράθυρο στον κόσμο της Επιστήμης και της Τέχνης.

Επί ΔΟΛ κανείς συντάκτης δεν διενοείτο να ασκήσει προσωπική πολιτική. Θυμάμαι όταν επί Ράλλη αποτόλμησα σε ρεπορτάζ ένα σχόλιο για τον τότε Πρωθυπουργό, με κάλεσε ο Καψής στο γραφείο του να με επιπλήξει:

- Ακούστε, κύριε συνάδελφε, μου είπε, δεν είναι δουλειά σας να σχολιάζετε τον Πρωθυπουργό. Αυτό είναι δουλειά του αρθρογράφου.

Οι συντάκτες του ΔΟΛ καθώς και οι εφημερίδες και τα περιοδικά έχαιραν της απόλυτης εκτίμησης από το σύνολο του αναγνωστικού κοινού ακόμα και σε ακραίες στιγμές όπως εκείνη της Αποστασίας. Οι αναγνώστες είχαν την ωριμότητα να τιμωρήσουν την εφημερίδα τους καίγοντάς την στο δρόμο, χωρίς ωστόσο να επηρεάσουν την τεράστια κυκλοφορία της.

Στον ΔΟΛ ο δημοσιογράφος αποτελούσε την κυρίαρχη προσωπικότητα. Πρώτος και καλύτερος ο ίδιος ο Λαμπράκης έδειχνε τον σεβασμό του απέναντι και στον πλέον ασήμαντο συνάδελφο και καλλιεργούσε ένα κλίμα αλληλεγγύης.

Εν ολίγοις ο ΔΟΛ υπήρξε ΣΧΟΛΗ δημοσιογραφίας και ασκούσε ΠΟΛΙΤΙΚΗ χωρίς ποτέ να αναλωθεί σε προσωπικές επιθέσεις.

Ο εκδότης του δεν απειλήθηκε ούτε καν από την 17Ν. Συνήθιζε να οδηγεί ένα κάμπριο σκαραβαίο και κατέβαινε με τα πόδια, χωρίς συνοδεία, από την Αναγνωστοπούλου ως την Χρήστου Λαδά.

Τέλος, ο Πολιτισμός ήταν η δεύτερη φύση του.

Ο ΔΟΜ... Έχει ιδιοκτήτη συνοδευόμενο από τεράστιους φουσκωτούς, που δεν φέρει την ιδιότητα του εκδότη κι ούτε ενδιαφέρεται να την αποκτήσει εν ταις πράγμασι. Πρόκειται για πληθωρικό άνθρωπο των γηπέδων, εφοπλιστή που διαχειρίζεται με τσαμπουκά τον πλούτο του κι αντιμετωπίζει τους ανθρώπους με τη διαχείριση του "φύγε εσύ έλα εσύ". Είτε δημοσιογράφος είναι αυτός είτε αναπληρωματικός του Ολυμπιακού. Αυτό ασφαλώς δεν παράγει δημοσιογραφικό ήθος που μπορεί να προσδώσει κάποιο κύρος στα έντυπά του. Πολύ περισσότερο όταν επιχειρεί προσωπικές επιθέσεις που δεν διαθέτουν κανένα πολιτικό υπόβαθρο. Απλά στρέφονται εναντίον προσώπων. Και το πιο σοβαρό απ' όλα:

Με τι κύρος μπορεί κανείς να ασκήσει το λειτούργημα του εκδότη όταν είναι υπόδικος για τέτοιας ποιότητας αδικήματα;

---

*