*
Ανασυγκρότηση
***
*
Ποιες γιορτές και πανηγύρια. Και ποιες υποσχέσεις, εξαγγελίες και άλλα τέτοια παραμύθια. Ολα αυτά έγιναν στάχτη και μπούρμπερη. Eνταφιάστηκαν από τα απανθρακωμένα πτώματα βρεφών, παιδιών και άλλων αθώων πολιτών.
Και όλα αυτά, ακόμα και το ύστατο ίχνος τους, εξαερώθηκε από την ακατάσχετη, περιφρονητική αντίδραση μιας απροσμέτρητης αναλγησίας. Με την επωδό, διά στόματος Ρένας Δούρου, «μου έτυχε η στραβή στη βάρδιά μου». Πώς λέει ο άπιστος όταν η γυναίκα του τον πιάνει στα πράσα «μου έκατσε η στραβή»;
Με απλά λόγια, «στραβή» τα δεκάδες πτώματα, οι καρβουνιασμένες σάρκες και οι ανθρώπινες στάχτες. Φανταστείτε δηλαδή να άκουγε η «στραβή» μια τέτοια δήλωση στην υποθετική και απευκταία περίπτωση ένα από τα θύματα να ήταν το δικό της παιδί!
Πάμε τώρα στο δικό μας ψητό. Δηλαδή στο εμείς. Διότι μερίδιο από τις ευθύνες είναι και της κοινωνίας της ελληνικής. Τέσσερα τα ζητηματάκια που μας αφορούν.
Το πρώτο έχει να κάνει με τις υποδομές, με τις αυθαιρεσίες και τις αυτιστικές συμπεριφορές. Η παροιμιώδης νεοελληνική τακτική. Εγώ να είμαι καλά και άσε τους άλλους να πνίγονται και να φλέγονται. Ελα όμως που συνήθως μαζί τους καίγεσαι και πνίγεσαι κι εσύ.
Το δεύτερο έχει να κάνει με την ερώτηση τη γνωστή. Δηλαδή «οι άλλοι στην κυβέρνηση θα τα έκαναν καλύτερα;». Η απάντηση και αυτή είναι γνωστή: φυσικά όχι. Πράγμα που σημαίνει όλοι το ίδιο είναι. Ούνα φάτσα, ούνα ράτσα!
Το τρίτο, προερχόμενο από το προηγούμενο, ότι η κοινωνία είναι εθισμένη και συμβιβασμένη με αυτή την ισοπεδωτική λογική. Αφού όλοι είναι το ίδιο, τότε ελπίδα μηδενική. Τότε αντίσταση μηδενική. Τότε έξοδος μηδενική. Φαύλος κύκλος δηλαδή. Περιδίνηση μοναδική. Η οποία καταλήγει στη βολική λογική «τι να κάνουμε αφού τίποτα δεν γίνεται και τίποτα δεν αλλάζει;».
Το τέταρτο, προερχόμενο από το προηγούμενο, ότι εμείς προκρίνουμε, εμείς ψηφίζουμε, εμείς εκλέγουμε αυτούς που θα κυβερνήσουν και με την πολιτική τους θα καθορίσουν το μέλλον της χώρας. Ωστόσο, αφού όλοι είναι το ίδιο, τότε το μοναδικό πράγμα που έχω να κάνω είναι στις εκλογές να τιμωρώ τους σημερινούς, να ψηφίζω την αξιωματική αντιπολίτευση και στη συνέχεια να καταψηφίζω κι αυτούς. Φαύλος κύκλος στη νιοστή.
Αυτή η παθητική συμπεριφορά είναι η απόλυτη παραδοχή μιας διαλεκτικής. Οτι δηλαδή στην κοινωνία την ελληνική αξίζουν τέτοιοι ανίκανοι και διαπλεκόμενοι πολιτικοί. Κι αυτή η παραδοχή γεννάει μια συλλογική ενοχή. Οτι δηλαδή είμαστε καθυστερημένοι και τριτοκοσμικοί. Οτι μας αξίζουν τα χειρότερα. Και ότι καμία έξοδος από αυτή τη «μοίρα» την τουρκοαλβανική. Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον.
Η παθητικότητα, η συλλογική ενοχή, ο εθισμός και η μοιρολατρία είναι οι χειρότεροι εχθροί. Γιατί τίποτα δεν πρόκειται, ριζικά, να αλλάξει αν εμείς δεν θέλουμε να αλλάξουμε ώστε όλα να τα αλλάξουμε.
Φανταστείτε δηλαδή. Με την ίδια ορμή. Με το ίδιο πάθος. Με την ίδια επιμονή. Και με το ίδιο πλήθος, όπως στα συλλαλητήρια με το Σκοπιανό. Αν μισό εκατομμύριο κατέβαινε στους δρόμους της Αθήνας, την επομένη της πρόσφατης φρικιαστικής τραγωδίας. Και αν απαιτούσαν εδώ και τώρα τιμωρία γι’ αυτό το έγκλημα και γι’ αυτή τη «γενοκτονία». Φανταστείτε τον πανικό που θα προκαλούσε στο πολιτικό προσωπικό η έλευση ενός τέτοιου τεκτονικού σεισμού. Δεν είναι η έξοδος από το μνημόνιο, αλλά η έξοδος από τη μοιρολατρία την ελληνική.
Και για να ολοκληρώνω με αυτή την τραγωδία, ανασύρω από το παρελθόν την αντίδραση του Γιώργου Σεφέρη. Επίκαιρη όσο ποτέ άλλοτε: «Η βλακεία, η εγωπάθεια, η μωρία της ηγετικής τάξης στη σημερινή Ελλάδα σου φέρνει την ανάγκη να ξεράσεις. Είμαι βέβαιος πως τούτοι οι ελεεινοί δεν αντιπροσωπεύουν τη ζωντανή Ελλάδα, δεν αντιπροσωπεύουν τίποτα»!
*
Ποια έξοδος από το μνημόνιο και κουραφέξαλα
 |
| Μιχάλης Κουντούρης |
του Δημήτρη Δανίκα
Ποιες γιορτές και πανηγύρια. Και ποιες υποσχέσεις, εξαγγελίες και άλλα τέτοια παραμύθια. Ολα αυτά έγιναν στάχτη και μπούρμπερη. Eνταφιάστηκαν από τα απανθρακωμένα πτώματα βρεφών, παιδιών και άλλων αθώων πολιτών.
Και όλα αυτά, ακόμα και το ύστατο ίχνος τους, εξαερώθηκε από την ακατάσχετη, περιφρονητική αντίδραση μιας απροσμέτρητης αναλγησίας. Με την επωδό, διά στόματος Ρένας Δούρου, «μου έτυχε η στραβή στη βάρδιά μου». Πώς λέει ο άπιστος όταν η γυναίκα του τον πιάνει στα πράσα «μου έκατσε η στραβή»;
Με απλά λόγια, «στραβή» τα δεκάδες πτώματα, οι καρβουνιασμένες σάρκες και οι ανθρώπινες στάχτες. Φανταστείτε δηλαδή να άκουγε η «στραβή» μια τέτοια δήλωση στην υποθετική και απευκταία περίπτωση ένα από τα θύματα να ήταν το δικό της παιδί!
Πάμε τώρα στο δικό μας ψητό. Δηλαδή στο εμείς. Διότι μερίδιο από τις ευθύνες είναι και της κοινωνίας της ελληνικής. Τέσσερα τα ζητηματάκια που μας αφορούν.
Το πρώτο έχει να κάνει με τις υποδομές, με τις αυθαιρεσίες και τις αυτιστικές συμπεριφορές. Η παροιμιώδης νεοελληνική τακτική. Εγώ να είμαι καλά και άσε τους άλλους να πνίγονται και να φλέγονται. Ελα όμως που συνήθως μαζί τους καίγεσαι και πνίγεσαι κι εσύ.
Το δεύτερο έχει να κάνει με την ερώτηση τη γνωστή. Δηλαδή «οι άλλοι στην κυβέρνηση θα τα έκαναν καλύτερα;». Η απάντηση και αυτή είναι γνωστή: φυσικά όχι. Πράγμα που σημαίνει όλοι το ίδιο είναι. Ούνα φάτσα, ούνα ράτσα!
Το τρίτο, προερχόμενο από το προηγούμενο, ότι η κοινωνία είναι εθισμένη και συμβιβασμένη με αυτή την ισοπεδωτική λογική. Αφού όλοι είναι το ίδιο, τότε ελπίδα μηδενική. Τότε αντίσταση μηδενική. Τότε έξοδος μηδενική. Φαύλος κύκλος δηλαδή. Περιδίνηση μοναδική. Η οποία καταλήγει στη βολική λογική «τι να κάνουμε αφού τίποτα δεν γίνεται και τίποτα δεν αλλάζει;».
Το τέταρτο, προερχόμενο από το προηγούμενο, ότι εμείς προκρίνουμε, εμείς ψηφίζουμε, εμείς εκλέγουμε αυτούς που θα κυβερνήσουν και με την πολιτική τους θα καθορίσουν το μέλλον της χώρας. Ωστόσο, αφού όλοι είναι το ίδιο, τότε το μοναδικό πράγμα που έχω να κάνω είναι στις εκλογές να τιμωρώ τους σημερινούς, να ψηφίζω την αξιωματική αντιπολίτευση και στη συνέχεια να καταψηφίζω κι αυτούς. Φαύλος κύκλος στη νιοστή.
Αυτή η παθητική συμπεριφορά είναι η απόλυτη παραδοχή μιας διαλεκτικής. Οτι δηλαδή στην κοινωνία την ελληνική αξίζουν τέτοιοι ανίκανοι και διαπλεκόμενοι πολιτικοί. Κι αυτή η παραδοχή γεννάει μια συλλογική ενοχή. Οτι δηλαδή είμαστε καθυστερημένοι και τριτοκοσμικοί. Οτι μας αξίζουν τα χειρότερα. Και ότι καμία έξοδος από αυτή τη «μοίρα» την τουρκοαλβανική. Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον.
Η παθητικότητα, η συλλογική ενοχή, ο εθισμός και η μοιρολατρία είναι οι χειρότεροι εχθροί. Γιατί τίποτα δεν πρόκειται, ριζικά, να αλλάξει αν εμείς δεν θέλουμε να αλλάξουμε ώστε όλα να τα αλλάξουμε.
Φανταστείτε δηλαδή. Με την ίδια ορμή. Με το ίδιο πάθος. Με την ίδια επιμονή. Και με το ίδιο πλήθος, όπως στα συλλαλητήρια με το Σκοπιανό. Αν μισό εκατομμύριο κατέβαινε στους δρόμους της Αθήνας, την επομένη της πρόσφατης φρικιαστικής τραγωδίας. Και αν απαιτούσαν εδώ και τώρα τιμωρία γι’ αυτό το έγκλημα και γι’ αυτή τη «γενοκτονία». Φανταστείτε τον πανικό που θα προκαλούσε στο πολιτικό προσωπικό η έλευση ενός τέτοιου τεκτονικού σεισμού. Δεν είναι η έξοδος από το μνημόνιο, αλλά η έξοδος από τη μοιρολατρία την ελληνική.
Και για να ολοκληρώνω με αυτή την τραγωδία, ανασύρω από το παρελθόν την αντίδραση του Γιώργου Σεφέρη. Επίκαιρη όσο ποτέ άλλοτε: «Η βλακεία, η εγωπάθεια, η μωρία της ηγετικής τάξης στη σημερινή Ελλάδα σου φέρνει την ανάγκη να ξεράσεις. Είμαι βέβαιος πως τούτοι οι ελεεινοί δεν αντιπροσωπεύουν τη ζωντανή Ελλάδα, δεν αντιπροσωπεύουν τίποτα»!
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχε η Ανασυγκρότηση
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου