*
(...) Το «Ναϊάς» δε μεταφέρει αμάξια. Στους δρόμους και γύρω στους μικρούς οικισμούς, βλέπω συχνά γαϊδουράκια να μεταφέρουν ανθρώπους και εμπορεύματα. Κάθε μέρα στα δρομάκια της Χώρας, άνδρες ή γυναίκες τα οδηγούν φορτωμένα με λαχανικά ή άλλα αγροτικά προϊόντα που πουλάνε από πόρτα σε πόρτα.
Εκτός απ' τα λεωφορεία υπάρχουν λίγα ταξί που δουλεύουν εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο. Επίσης, ελάχιστα μικρά φορτηγά (μίνι ώστε να χωράνε στα στενά) και αρκετά τρίκυκλα φορτηγά μηχανάκια διαφόρων μεγεθών που μεταφέρουν αποσκευές, εμπορεύματα και υλικά οικοδομών.
Η πλατεία της Μαντούς χρησιμοποιείται απ' τους ταξιτζήδες και απ' τους μεταφορείς σαν πιάτσα. Δίπλα στο μαγαζάκι με τα σουβλάκια, υπάρχει ένα ξύλινο παγκάκι που κάθονται αυτοί που περιμένουν τα ταξί. Από πάνω του ένα τηλέφωνο είναι χωμένο σ' ένα ντουλάπι σκαμμένο στον τοίχο. Ο δίσκος επιλογής αριθμών είναι κλειδωμένος, το κοινό δεν μπορεί να κάνει κλήσεις, μπορεί μόνο ν' απαντήσει το τηλέφωνο. Οι ταξιτζήδες που το πληρώνουν, έχουν αντικλείδια να ξεκλειδώσουν το δίσκο και να κάνουν κλήσεις αν χρειάζονται.
Μερικοί μεταφορείς οδηγάνε τα τρίκυκλα στη Χώρα της Μυκόνου με ταχύτητα (λές και τρέχουν σε ράλι) αλλά και με δεξιοτεχνία μέσα στα στενά χωρίς να τρακάρουν ή να ξύνουν τους τοίχους των κτιρίων. Οι ανυποψίαστοι και απροειδοποίητοι πεζοί πηδάνε από 'δώ κι από 'κεί την τελευταία στιγμή. Πολύ σπάνια συμβαίνουν ατυχήματα.
Αντώνης
Μακραντώνης(*)
***
*
ΜΥΚΟΝΟΣ μια μυθολογία / 1974
(απόσπασμα από σελίδα 67 μέχρι σελίδα 68)
(...) Το «Ναϊάς» δε μεταφέρει αμάξια. Στους δρόμους και γύρω στους μικρούς οικισμούς, βλέπω συχνά γαϊδουράκια να μεταφέρουν ανθρώπους και εμπορεύματα. Κάθε μέρα στα δρομάκια της Χώρας, άνδρες ή γυναίκες τα οδηγούν φορτωμένα με λαχανικά ή άλλα αγροτικά προϊόντα που πουλάνε από πόρτα σε πόρτα.
Η πλατεία της Μαντούς χρησιμοποιείται απ' τους ταξιτζήδες και απ' τους μεταφορείς σαν πιάτσα. Δίπλα στο μαγαζάκι με τα σουβλάκια, υπάρχει ένα ξύλινο παγκάκι που κάθονται αυτοί που περιμένουν τα ταξί. Από πάνω του ένα τηλέφωνο είναι χωμένο σ' ένα ντουλάπι σκαμμένο στον τοίχο. Ο δίσκος επιλογής αριθμών είναι κλειδωμένος, το κοινό δεν μπορεί να κάνει κλήσεις, μπορεί μόνο ν' απαντήσει το τηλέφωνο. Οι ταξιτζήδες που το πληρώνουν, έχουν αντικλείδια να ξεκλειδώσουν το δίσκο και να κάνουν κλήσεις αν χρειάζονται.
Ασφαλτοστρωμένος δρόμος υπάρχει μόνο απ' τη Χώρα μέχρι την Άνω Μερά, τον Άγιο Στέφανο, το αεροδρόμιο, τον Ορνό και τον Άη Γιάννη. Σε όλα τα άλλα μέρη, πηγαίνεις μέσα σε διασταυρούμενους χωματόδρομους-μονοπάτια, που χάνεσαι αν δεν ξέρεις. Όπου η λάσπη κάνει το σημείο αδιάβατο το χειμώνα, γίνονται πρόχειρα μπαλώματα από τσιμέντο και πέτρες-μαχαίρια για τα λάστιχα. Οι ταξιτζήδες λένε ότι με καλή τύχη χρειάζονται τρία κοστούμια λάστιχα το χρόνο.
Ελάχιστα αυτοκίνητα και μοτοσυκλέτες κυκλοφορούν στους δρόμους. Κάπου κάπου, βλέπω να περνάει ένα τζιπ ταλαιπωρημένο, χωρίς σκεπή, πόρτες και παρμπρίτζ. Έχει μόνο το τιμόνι, δυό καθίσματα, φθαρμένα λάστιχα και πίσω, αντί για πινακίδα ένα χαρτόνι που γράφει ΛΩΛΟΣ με κεφαλαία γράμματα.
Όλη η μέρα είναι δική μου. Έτσι, τρέχω στις παραλίες. Θέλω να πάω σε κάθε μιά που υπάρχει πάνω στο νησί. Τα δρομολόγια των λεωφορείων αρχίζουν λίγο μετά τις έξη κάθε πρωΐ και το τελευταίο φεύγει στις έντεκα τη νύχτα. Υπάρχουν τέσσερις προορισμοί. Πλατύς Γιαλός, Ορνός/Άη Γιάννης, Άγιος Στέφανος, Άνω Μερά (...)
---
*
(*) «Ο Αντώνης του φωτογραφικού αρχείου». Όσοι πέρασαν τα τελευταία 20 χρόνια από την «Ελευθεροτυπία» έτσι γνώρισαν τον μποέμ μηχανόβιο, μουσικό παντογνώστη, αφοσιωμένο αναγνώστη, αυστηρό κριτή και επιμελητή του φωτογραφικού αρχείου Αντώνη Μακραντώνη---
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου