*
Ανασυγκρότηση
***
*
Είμαι ένα μπλοκάκι. Στο εξώφυλλό μου γράφει «δελτίον παροχής υπηρεσιών». Εχω τα χρονάκια μου. Βλέπετε το αφεντικό μου δεν με χρησιμοποιούσε συχνά. Αραιά και που. Μέχρι την κρίση. Τότε έχασε τη δουλειά του, το μισθολόγιό του δηλαδή και με… αγάπησε ξαφνικά.
Εκεί που ήμουν παραπεταμένο, έπαιζα δεύτερο (μπορεί να τρίτο ή τέταρτο…) ρόλο στη ζωή του ξαφνικά έγινα απαραίτητο. Το χαιρόμουν! Κάθε μήνα έκοβε την απόδειξη και την έδινε στο μεγάλο δημοσιογραφικό συγκρότημα που εργαζόταν.
Βέβαια από το να κόψεις μια απόδειξη, μέχρι να δεις τα λεφτά στη τράπεζα περνά καιρός. Αρκετός. Εβριζε το αφεντικό μου για τις καθυστερήσεις του δικού του αφεντικού, αλλά το είχα (και το είχε) συνηθίσει.
Καθυστέρηση στη καθυστέρηση έφθασε η απόσταση από την απόδειξη μέχρι την πληρωμή να πιάσει τον χρόνο! Και ήρθε αυτό το καλοκαίρι που χρήματα δεν φάνηκαν στον λογαριασμό του. Πεταμένο επάνω στο γραφείο του τον άκουγα να μιλά με τράπεζες, να κάνει διακανονισμούς με υπηρεσίες κοινής ωφέλειας. Μάταιος κόπος. Τίποτα δεν μπορούσε να τηρήσει.
Ένα ολόκληρο καλοκαίρι έμεινε απλήρωτος κι όλος ο οικονομικός του προγραμματισμός τινάχτηκε στον αέρα. Ολοι τον κυνηγούν. Η ΔΕΗ απειλεί να του κόψει το ρεύμα. Η ΕΥΔΑΠ το νερό. Ο ΟΤΕ το τηλέφωνο. Η τράπεζα να τον βγάλει από το σπίτι που μένει. Η εφορία επίσης. Ο ΕΝΦΙΑ. Ο παραλογισμός σε όλο του το μεγαλείο.
Βέβαια το αφεντικό του αφεντικού μου τώρα τελευταία λέει «μας πήρε στο λαιμό της η Ευρώπη». Όχι αυτή της Μέρκελ και του Σόιμπλε, αλλά η άλλη του Ψυχάρη και του Μπόμπολα. Μόνο που και πριν τους πάρει στο λαιμό της αυτή η «Ευρώπη» πάλι δεν πληρωνόταν.
Τώρα τον ακούω να λέει στα τηλέφωνα «ξέρετε η Ευρώπη…», αλλά δεν πείθει κανένα. Ολοι θέλουν τα λεφτά τους. Να πω ότι έχουν άδικο; Όχι. Και πολύ υπομονή έκαναν.
Βλέπω τις άδειες μου σελίδες και τις συγκρίνω με τις άδειες τσέπες του αφεντικού μου. Σκέφτομαι ότι οι τσέπες των δικών του αφεντικών μόνο άδειες δεν είναι, αλλά δεν του το λέω. Μην τον στεναχωρήσω.
Ξέρω ότι δεν είμαι το μόνο μπλοκάκι που υποφέρει. Αν κρίνω από τους φίλους του που μιλά στο τηλέφωνο (όσο έχει…) και τα δικά τους μπλοκάκια άδεια είναι. Σαν τους φίλους των ισχυρών όταν τους παίρνει η κάτω βόλτα.
Γιατί κάθομαι και τα γράφω όλα αυτά; Δεν περιμένω τίποτα. Δεν ελπίζω σε τίποτα, αλλά δεν είμαι και… ελεύθερος. Τα χρέη είναι η μεγαλύτερη σκλαβιά. Η πιο αποτελεσματική. Απλά αφού οι σελίδες μου είναι άδειες είπα να το ρίξω στο γράψιμο για να θυμηθώ πως είναι να χαράζει το στυλό πάνω στο χαρτί. Τίποτε άλλο και συγγνώμη που διέκοψα την καλοκαιρινή σας ανεμελιά.
*
Το μπλοκάκι…
Εκεί που ήμουν παραπεταμένο, έπαιζα δεύτερο (μπορεί να τρίτο ή τέταρτο…) ρόλο στη ζωή του ξαφνικά έγινα απαραίτητο. Το χαιρόμουν! Κάθε μήνα έκοβε την απόδειξη και την έδινε στο μεγάλο δημοσιογραφικό συγκρότημα που εργαζόταν.
Βέβαια από το να κόψεις μια απόδειξη, μέχρι να δεις τα λεφτά στη τράπεζα περνά καιρός. Αρκετός. Εβριζε το αφεντικό μου για τις καθυστερήσεις του δικού του αφεντικού, αλλά το είχα (και το είχε) συνηθίσει.
Καθυστέρηση στη καθυστέρηση έφθασε η απόσταση από την απόδειξη μέχρι την πληρωμή να πιάσει τον χρόνο! Και ήρθε αυτό το καλοκαίρι που χρήματα δεν φάνηκαν στον λογαριασμό του. Πεταμένο επάνω στο γραφείο του τον άκουγα να μιλά με τράπεζες, να κάνει διακανονισμούς με υπηρεσίες κοινής ωφέλειας. Μάταιος κόπος. Τίποτα δεν μπορούσε να τηρήσει.
Ένα ολόκληρο καλοκαίρι έμεινε απλήρωτος κι όλος ο οικονομικός του προγραμματισμός τινάχτηκε στον αέρα. Ολοι τον κυνηγούν. Η ΔΕΗ απειλεί να του κόψει το ρεύμα. Η ΕΥΔΑΠ το νερό. Ο ΟΤΕ το τηλέφωνο. Η τράπεζα να τον βγάλει από το σπίτι που μένει. Η εφορία επίσης. Ο ΕΝΦΙΑ. Ο παραλογισμός σε όλο του το μεγαλείο.
Βέβαια το αφεντικό του αφεντικού μου τώρα τελευταία λέει «μας πήρε στο λαιμό της η Ευρώπη». Όχι αυτή της Μέρκελ και του Σόιμπλε, αλλά η άλλη του Ψυχάρη και του Μπόμπολα. Μόνο που και πριν τους πάρει στο λαιμό της αυτή η «Ευρώπη» πάλι δεν πληρωνόταν.
Τώρα τον ακούω να λέει στα τηλέφωνα «ξέρετε η Ευρώπη…», αλλά δεν πείθει κανένα. Ολοι θέλουν τα λεφτά τους. Να πω ότι έχουν άδικο; Όχι. Και πολύ υπομονή έκαναν.
Βλέπω τις άδειες μου σελίδες και τις συγκρίνω με τις άδειες τσέπες του αφεντικού μου. Σκέφτομαι ότι οι τσέπες των δικών του αφεντικών μόνο άδειες δεν είναι, αλλά δεν του το λέω. Μην τον στεναχωρήσω.
Ξέρω ότι δεν είμαι το μόνο μπλοκάκι που υποφέρει. Αν κρίνω από τους φίλους του που μιλά στο τηλέφωνο (όσο έχει…) και τα δικά τους μπλοκάκια άδεια είναι. Σαν τους φίλους των ισχυρών όταν τους παίρνει η κάτω βόλτα.
Γιατί κάθομαι και τα γράφω όλα αυτά; Δεν περιμένω τίποτα. Δεν ελπίζω σε τίποτα, αλλά δεν είμαι και… ελεύθερος. Τα χρέη είναι η μεγαλύτερη σκλαβιά. Η πιο αποτελεσματική. Απλά αφού οι σελίδες μου είναι άδειες είπα να το ρίξω στο γράψιμο για να θυμηθώ πως είναι να χαράζει το στυλό πάνω στο χαρτί. Τίποτε άλλο και συγγνώμη που διέκοψα την καλοκαιρινή σας ανεμελιά.
---
---
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου