*
Σοκαρίστηκα πιο πολύ κι απ’ αυτόν, αλλά δεν του το ‘πα. Τον άκουσα, τον άφησα να κλάψει και του ΄βαλα γκάζια. Όχι επειδή δεν επιτρέπεται να κλαις στα 53, αλλά επειδή δεν έχεις την πολυτέλεια να κλάψεις πολύ.
Αυτό είναι όλο. Δεν έχεις την πολυτέλεια να κλάψεις πολύ γιατί πρέπει να πας παρακάτω.
Με ό,τι έχεις. Με ό,τι σου ’χει μείνει και με ό,τι μπορείς να πάρεις από κάναν άλλον άνθρωπο.
Αυτοί που είναι εκεί, καθένας με τον τρόπο του, όταν καταρρέεις είναι οι άνθρωποι που έχουν πραγματικά σημασία. Επειδή σε πήραν χαμπάρι ότι έχεις γονατίσει, ή επειδή τους το ζήτησες.
Δεν είναι κακό και να το ζητάς.
Συνοδοιπόρους ψάχνουμε κάποιοι και συνοδοιπόρος είναι αυτός που σε στηρίζει όταν τρέμει το βήμα σου, όχι αυτός που του ξεδιπλώνεις την αδυναμία σου και την ταΐζει στα σκυλιά.
Από σκληρούς και αδιάφορους και κυνικούς, απ’ αυτούς που σε σπρώχνουν στην κατάρρευση αντί να σε βοηθήσουν να σταθείς, έχουμε περίσσευμα μπορούμε να κάνουμε κι εξαγωγή.
Μην ντρέπεστε να καταρρέετε, λέω εγώ. Δεν χάθηκε ο κόσμος.
Δεν είσαι ντράμα κουίν άμα γονατίζεις πού και πού.
Δεν μας μένει και κάτι άλλο να κάνουμε. Γονατίζεις, απλώνεις χέρι, σηκώνεσαι, ένα δύσκολο βήμα, άλλο ένα, πας παρακάτω.
Μια άλλη μέρα.
Και βλέπουμε.
Ανασυγκρότηση
***
*
... αλλά δεν έχεις την πολυτέλεια να κλάψεις πολύ - Γονατίζεις, απλώνεις χέρι, σηκώνεσαι, ένα δύσκολο βήμα
της Μαρίας Δεδούση
Δεν είναι κακό να τα φτύνεις καμιά φορά. Να καταρρέεις ακόμα. Σιγά πια, που όλοι είμαστε τέρατα δύναμης και ψυχραιμίας και δεν παθαίνουμε ποτέ κλακάζ, οι Μπολτ της καθημερινότητας.
Σκληρή η καθημερινότητα. Ένας αγαπημένος φίλος με πήρε χτες κλαίγοντας. Κυριολεκτώ για το κλαίγοντας. Έχασε τη δουλειά του. Στα 53. Οι πιθανότητες να βρει άλλη είναι σχεδόν μηδενικές. Χωρίς το σχεδόν.
*
Δεν είναι κακό να κλαις...
της Μαρίας Δεδούση
Δεν είναι κακό να τα φτύνεις καμιά φορά. Να καταρρέεις ακόμα. Σιγά πια, που όλοι είμαστε τέρατα δύναμης και ψυχραιμίας και δεν παθαίνουμε ποτέ κλακάζ, οι Μπολτ της καθημερινότητας.
Σκληρή η καθημερινότητα. Ένας αγαπημένος φίλος με πήρε χτες κλαίγοντας. Κυριολεκτώ για το κλαίγοντας. Έχασε τη δουλειά του. Στα 53. Οι πιθανότητες να βρει άλλη είναι σχεδόν μηδενικές. Χωρίς το σχεδόν.
Σοκαρίστηκα πιο πολύ κι απ’ αυτόν, αλλά δεν του το ‘πα. Τον άκουσα, τον άφησα να κλάψει και του ΄βαλα γκάζια. Όχι επειδή δεν επιτρέπεται να κλαις στα 53, αλλά επειδή δεν έχεις την πολυτέλεια να κλάψεις πολύ.
Αυτό είναι όλο. Δεν έχεις την πολυτέλεια να κλάψεις πολύ γιατί πρέπει να πας παρακάτω.
Με ό,τι έχεις. Με ό,τι σου ’χει μείνει και με ό,τι μπορείς να πάρεις από κάναν άλλον άνθρωπο.
Αυτοί που είναι εκεί, καθένας με τον τρόπο του, όταν καταρρέεις είναι οι άνθρωποι που έχουν πραγματικά σημασία. Επειδή σε πήραν χαμπάρι ότι έχεις γονατίσει, ή επειδή τους το ζήτησες.
Δεν είναι κακό και να το ζητάς.
Συνοδοιπόρους ψάχνουμε κάποιοι και συνοδοιπόρος είναι αυτός που σε στηρίζει όταν τρέμει το βήμα σου, όχι αυτός που του ξεδιπλώνεις την αδυναμία σου και την ταΐζει στα σκυλιά.
Από σκληρούς και αδιάφορους και κυνικούς, απ’ αυτούς που σε σπρώχνουν στην κατάρρευση αντί να σε βοηθήσουν να σταθείς, έχουμε περίσσευμα μπορούμε να κάνουμε κι εξαγωγή.
Μην ντρέπεστε να καταρρέετε, λέω εγώ. Δεν χάθηκε ο κόσμος.
Δεν είσαι ντράμα κουίν άμα γονατίζεις πού και πού.
Δεν μας μένει και κάτι άλλο να κάνουμε. Γονατίζεις, απλώνεις χέρι, σηκώνεσαι, ένα δύσκολο βήμα, άλλο ένα, πας παρακάτω.
Μια άλλη μέρα.
Και βλέπουμε.
---
---
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου