*
Ανασυγκρότηση
***
*
Η αναφορά σε υποθέσεις στις οποίες εμπλέκεται και κάποιος που δεν βρίσκεται πλέον στη ζωή -για να απαντήσει όπως ήξερε και τι έκανε όταν ζούσε- είναι θέμα ηθικής τάξης. Αν πρόκειται για τον Βασίλη Μουλόπουλο οι φίλοι του και οι συνάδελφοι του μετρήθηκαν στην κηδεία του. Για άλλους μένουν οι ελεεινολογίες που θα κάνουν το σύμπαν να ανατριχιάσει, αν γίνουν γνωστές – και κάποια στιγμή θα γίνουν. Κατά τα λοιπά την υστεροφημία του Βασίλη δεν θα την αξιωθούν ποτέ για τον εαυτό τους.
Ο θάνατος του για έναν περίεργο λόγο -ή από έναν περίεργο φόβο- έδωσε αφορμήν να διακινηθούν πάλι ιστορίες για τον πάλαι ποτέ ΔΟΛ, τον αποθανόντα, τον Σαββίδη και τον Τσίπρα. Προφανώς ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει. Απλώς η αλήθεια υπάρχει και σταδιακά θα αναδειχθεί… Ο Μουλόπουλος μπορεί να μην πέθανε όσο νομίζουν και ο Ψυχάρης θα είναι για πολύ ακόμη εν ζωή. Καλοί γραφιάδες και οι δυο…
Ο ΔΟΛ περιήλθε στον Ψυχάρη σε μια περίοδο που η υγεία του άρχισε να κλονίζεται. Στην πορεία δεν του επέτρεπε να επικοινωνεί, να εκφράζεται και ασφαλώς να διευθύνει. Έτσι βάδισε στο λανθασμένο δρόμο τον οποίο ο ίδιος είχε δημιουργήσει προηγουμένως, πότε για να διευκολύνει τον πλουτισμό του και πότε από ανασφάλεια. Άρχισε να διευθύνει με ενδιάμεσους: όσους ο ίδιος είχε ευεργετήσει ως εκείνη τη στιγμή με αξιώματα, ρόλους, ποικίλες εύνοιες. Ή τους είχε χρησιμοποιήσει σε «δουλειές». Πάντως έχασε κάθε επαφή με την έκδοση των εφημερίδων, με το πολιτικό και οικονομικό περιβάλλον. Ήξερε μόνο όσα ήθελαν οι εν λόγω ενδιάμεσοι και κάποιοι από την οικογένειά του να ξέρει. Δηλαδή όσα τους βόλευαν.
Εν τω μεταξύ βασιζόμενος στην παλιά σχέση το με τον Σαμαρά επέτρεψε να στραφούν τα ΝΕΑ και το ΒΗΜΑ στην υποστήριξή του. Χωρίς να γνωρίζει ότι ο Σαμαράς είχε ήδη προγεφυρώματα στον ΔΟΛ -πίσω από τις πλάτες του. Όπως άλλωστε είχε συμβεί και στην εποχή του Σημίτη. Αν και τότε δεν είχε πρόβλημα γιατί ο Σημίτης σε κάθε πρόσκλησή του έσπευδε στο σπίτι του. Όπως άλλωστε έσπευδε ,»απέναντι» και σε κάθε νεύμα του Λαμπράκη. Φυσικά δεν ήταν ο μόνος - ειδικά από το ΠΑΣΟΚ. Το ονοματεπώνυμα υπάρχουν…
Γενικά ποιοι πολιτικοί «έπαιρναν οδηγίες» είναι γνωστό. Τα ανέφερε ο ίδιος ο Λαμπράκης -ενώπιον μαρτύρων- μετά το σοκ που πέρασε από την άρνηση του Κ. Καραμανλή το 2004 να κάνει το ίδιο και να τον παραπέμψει στον υφυπουργό Τασούλη για το Μέγαρο Μουσικής.
Η στροφή προς τη Δεξιά συνδυάσθηκε με την υποχώρηση της ποιότητας και της εγκυρότητας των εφημερίδων. Συνέβαλε και η χρήση της δημοσιογραφίας για προσωπικό προσπορισμό που είχε προηγηθεί -κι εδώ υπάρχουν ονοματεπώνυμα- και οδήγησε τον ΔΟΛ σε απαξίωση. Ο Ψυχάρης αδυνατεί να αντιδράσει. Το διαπιστώνει όταν, ενώ το μαγαζί χρειάζεται όλο και περισσότερο χρήμα, οι τράπεζες -και το κράτος- δίνουν όλο και λιγότερα. Όχι μόνο λόγω της κρίσης. Αντί να αντιδράσει ως εκδότης, αντιδρά ως παράγοντας που πιστεύει ότι είναι ακόμη ισχυρός και «δέχεται αιτήματα, δεν υποβάλει».
Οι εφημερίδες συνεχίζουν να στρέφονται εναντίον του κοινού τους, και να στηρίζουν μετά τον Σαμαρά, τον Κυριάκο Μητσοτάκη με φανατισμό, βρίζοντας πάντα τον Καραμανλή. Άλλωστε κάποιοι έχουν επαφές με την οικογένεια από τον καιρό του πατέρα Μητσοτάκη - ούτε εδώ λείπουν ονοματεπώνυμα. Κάποιοι παρασύρουν τον Ψυχάρη σε μια πρόσκληση του Μητσοτάκη στον ΔΟΛ για γεύμα αμέσως μετά την εκλογή του, ενώ ξέρουν ότι δεν μπορεί μιλήσει. Ήθελαν να φύγει το «μήνυμα».
Εκεί, καθώς η οξυδέρκειά του δεν τον εγκατέλειψε, αντιλαμβάνεται ότι βρίσκεται παγιδευμένος. Κάποιοι έχουν εκχωρήσει το μαγαζί, ερήμην του. «Δεν ελέγχω τις εφημερίδες, γράφουν ό,τι θέλουν» εκμυστηρεύεται στην Αθηναϊκή Λέσχη σε φίλο του, συνεργάτη του παλιού Καραμανλή.
Μεσολάβησαν και άλλα, πριν φροντίσει να πληροφορηθεί για τους στενούς δεσμούς στελεχών του ΔΟΛ με τη ΝΔ και άλλους κύκλους με τις δικές του τις εφημερίδες. Τότε προσπάθησε να αντιδράσει ανακαλώντας κάποιους παλιούς συνεργάτες του. Είχε περιορισμένη ανταπόκριση για διάφορους λόγους. Ήταν αργά…
Πάντως ο φίλος και κουμπάρος του Βασίλης Μουλόπουλος -χωρίς τον οποίο δεν θα έκανε το Βήμα μεγάλη εφημερίδα- ανταποκρίθηκε. Παρά το πρόβλημα υγείας που είχε ήδη και ήξερε πως τον οδηγεί στο τέλος. Αυτό ήταν ίσως και το μεγάλο όπλο του: θα τίναζε στον αέρα το σύστημα που αλλοτρίωσε τον ΔΟΛ και θα το ξανάστηνε στα πόδια του. Δεν είχε να φοβηθεί κανέναν.
Τότε συνέβη κάτι αδιανόητο. Το σύστημα Μητσοτάκη ξεσάλωσε. Σήκωσε θόρυβο στο ενδεχόμενο να αλλάξει γραμμή ο ΔΟΛ. Δεν ανεχόταν να επιστρέψει δηλαδή στην φυσιολογική ιστορική γραμμή του. Αμφισβητούσε στον Ψυχάρη το δικαίωμα να αποφασίσει για την επιχείρησή του και τις εφημερίδες του όπως έκρινε.
Ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης πήγε εσπευσμένα στη Βουλή και …κατήγγειλε την ενδεχόμενο άλλης πολιτικής του ΔΟΛ. Κατήγγειλε ότι …θα υποστηρίζουν τον Τσίπρα, ενώ είχαν παραδοθεί σ’ αυτόν και ήθελε αυτό να συνεχίζεται. Οι κεκράκτες του στα ΜΜΕ, όπου είχε ήδη αρχίσει να χτίζει δίκτυο δημοσιογράφων που αντιγράφουν ό,τι τους στέλνει το Γραφείο Τύπου του -εδώ και αν υπάρχουν ονοματεπώνυμα- χάλασαν τον κόσμο. Εκτός από «χειραγώγηση του Τύπου», ανακάλυψαν και απειλή για το αστικό καθεστώς, από κομμουνιστές - όσο γελοίο και αν ακούγεται.
Στον ΔΟΛ στήθηκαν «οδοφράγματα» κατά του Μουλόπουλου. Κυρίως όμως στήθηκε ένα ψυχολογικός πόλεμος κατά του Ψυχάρη. Ο οποίος έκανε το τελευταίο λάθος: δεν πλήρωσε τα δεδουλευμένα στο προσωπικό που στράφηκε εναντίον του. Στο τέλος, μόνος και ανυπεράσπιστος, υπέκυψε. Έτσι αντί να δεχθεί την επενδυτική πρόταση του Σαββίδη -που δεν του στερούσε την ιδιοκτησία του ΔΟΛ- να σώσει την επιχείρηση του και να σωθεί και ίδιος, υπαναχώρησε - καθώς του πήγαιναν και…νομικά επιχειρήματα για να μην ασκήσει τα δικαιώματά του. Η αποχώρηση του Μουλόπουλου ήταν αναπόφευκτη. Είπε δημόσια κάποια πράγματα και φωτογράφισε κάποιους που έπαιζαν με τις τύχες των υπολοίπων.
Η συνέχεια για τον Ψυχάρη ήταν δεδομένη. Άρχισαν να τον «δίνουν» όσοι υπήρξαν δημιουργήματα του. Κάποιοι την κοπάνησαν για μαγαζιά στα οποία είχαν δημιουργήσει προϋποθέσεις από νωρίς- όταν ήταν ακόμη στον ΔΟΛ. Το τέλος ήλθε αναπόφευκτα και κάποιοι δεν είχαν δυσκολία να τον διασύρουν είτε με δημοσιεύματα εναντίον του, είτε αποκαλώντας τον «αδύναμο εκδότη».
Κάπου εκεί κατασκευάσθηκε και η θεωρία για «σωτηρία του ΔΟΛ» την οποία μόλις είχαν λακτίσει. Εννοούσαν σωτηρία από την δημοκρατική γραμμή που θα ευνοούσε τον Τσίπρα -όπως ερμήνευαν τη μετοχική είσοδο Σαββίδη. Σα να μην ήταν δικαίωμα του Ψυχάρη, που θα ήταν σήμερα εκδότης ακόμη. Έτσι ο ΔΟΛ τέλειωσε και οι εφημερίδες του οδηγήθηκαν στον απόλυτο έλεγχο Μαρινάκη υπέρ του Μητσοτάκη. Με τον Ψυχάρη εκτός, να παρακολουθεί την εκποίηση των ακίνητων.
Είναι προφανές ότι ο ΔΟΛ δεν σώθηκε. Χρεοκόπησε και έκλεισε. Στη συνέχεια οι τίτλοι των εφημερίδων του περιήλθαν με δημοπρασία στον Βαγγέλη Μαρινάκη,. Θα μπορούσαν να περιέλθουν σε οποιοδήποτε έδινε περισσότερα. Ακόμη και στον Σαββίδη. Ενώ είχε, δεν έδωσε, απόδειξη ότι δεν υπήρξε κανένα σχέδιο Τσίπρα για έλεγχο του ΔΟΛ δια του Σαββίδη. Αλλιώς θα τον είπε πάρει ήδη.
Γι’ αυτά και άλλα πολλά θα μάθουμε περισσότερα αν ο Βασίλης Μουλόπουλος, που συνήθιζε να γράφει ό,τι τον αφορούσε, έχει αφήσει σχετικά κείμενα. Ή αν κάποια στιγμή μιλήσει ο Ψυχάρης. Ως τότε είναι αρκετοί όσοι -ορντινάντσες του νεομητσοτακισμού, όπως του σημιτισμού παλιότερα και πιονέροι με ύφος Άδωνι κατά του Τσίπρα σήμερα- δεν κοιμούνται ήσυχοι…
*
Ο ΔΟΛ, ο Μουλόπουλος, ο Ψυχάρης,
ο Τσίπρας, ο Σαββίδης και ο Μητσοτάκης:
Αλήθειες, ψέματα και ελεεινολογίες
ο Τσίπρας, ο Σαββίδης και ο Μητσοτάκης:
Αλήθειες, ψέματα και ελεεινολογίες
του Γ. Λακόπουλου
Ο θάνατος του για έναν περίεργο λόγο -ή από έναν περίεργο φόβο- έδωσε αφορμήν να διακινηθούν πάλι ιστορίες για τον πάλαι ποτέ ΔΟΛ, τον αποθανόντα, τον Σαββίδη και τον Τσίπρα. Προφανώς ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει. Απλώς η αλήθεια υπάρχει και σταδιακά θα αναδειχθεί… Ο Μουλόπουλος μπορεί να μην πέθανε όσο νομίζουν και ο Ψυχάρης θα είναι για πολύ ακόμη εν ζωή. Καλοί γραφιάδες και οι δυο…
Ο ΔΟΛ περιήλθε στον Ψυχάρη σε μια περίοδο που η υγεία του άρχισε να κλονίζεται. Στην πορεία δεν του επέτρεπε να επικοινωνεί, να εκφράζεται και ασφαλώς να διευθύνει. Έτσι βάδισε στο λανθασμένο δρόμο τον οποίο ο ίδιος είχε δημιουργήσει προηγουμένως, πότε για να διευκολύνει τον πλουτισμό του και πότε από ανασφάλεια. Άρχισε να διευθύνει με ενδιάμεσους: όσους ο ίδιος είχε ευεργετήσει ως εκείνη τη στιγμή με αξιώματα, ρόλους, ποικίλες εύνοιες. Ή τους είχε χρησιμοποιήσει σε «δουλειές». Πάντως έχασε κάθε επαφή με την έκδοση των εφημερίδων, με το πολιτικό και οικονομικό περιβάλλον. Ήξερε μόνο όσα ήθελαν οι εν λόγω ενδιάμεσοι και κάποιοι από την οικογένειά του να ξέρει. Δηλαδή όσα τους βόλευαν.
Εν τω μεταξύ βασιζόμενος στην παλιά σχέση το με τον Σαμαρά επέτρεψε να στραφούν τα ΝΕΑ και το ΒΗΜΑ στην υποστήριξή του. Χωρίς να γνωρίζει ότι ο Σαμαράς είχε ήδη προγεφυρώματα στον ΔΟΛ -πίσω από τις πλάτες του. Όπως άλλωστε είχε συμβεί και στην εποχή του Σημίτη. Αν και τότε δεν είχε πρόβλημα γιατί ο Σημίτης σε κάθε πρόσκλησή του έσπευδε στο σπίτι του. Όπως άλλωστε έσπευδε ,»απέναντι» και σε κάθε νεύμα του Λαμπράκη. Φυσικά δεν ήταν ο μόνος - ειδικά από το ΠΑΣΟΚ. Το ονοματεπώνυμα υπάρχουν…
Γενικά ποιοι πολιτικοί «έπαιρναν οδηγίες» είναι γνωστό. Τα ανέφερε ο ίδιος ο Λαμπράκης -ενώπιον μαρτύρων- μετά το σοκ που πέρασε από την άρνηση του Κ. Καραμανλή το 2004 να κάνει το ίδιο και να τον παραπέμψει στον υφυπουργό Τασούλη για το Μέγαρο Μουσικής.
Η στροφή προς τη Δεξιά συνδυάσθηκε με την υποχώρηση της ποιότητας και της εγκυρότητας των εφημερίδων. Συνέβαλε και η χρήση της δημοσιογραφίας για προσωπικό προσπορισμό που είχε προηγηθεί -κι εδώ υπάρχουν ονοματεπώνυμα- και οδήγησε τον ΔΟΛ σε απαξίωση. Ο Ψυχάρης αδυνατεί να αντιδράσει. Το διαπιστώνει όταν, ενώ το μαγαζί χρειάζεται όλο και περισσότερο χρήμα, οι τράπεζες -και το κράτος- δίνουν όλο και λιγότερα. Όχι μόνο λόγω της κρίσης. Αντί να αντιδράσει ως εκδότης, αντιδρά ως παράγοντας που πιστεύει ότι είναι ακόμη ισχυρός και «δέχεται αιτήματα, δεν υποβάλει».
Μπροστά στη γάτα Ιμαλαΐων προτείνει στον Τσίπρα «να συνεργαστούν» με αμοιβαίο όφελος. Αλλά ο πρόεδρος τη ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι σαν τους άλλους που έσπευδαν να του υποβάλουν τα σέβη τους και αρνείται τις επανειλημμένες κρούσεις του. Θα μάθουμε πολλά αν ο Βασίλης Μουλόπουλος έχει αφήσει σημειώσεις επί του θέματος που γνώριζε καλά.
Οι εφημερίδες συνεχίζουν να στρέφονται εναντίον του κοινού τους, και να στηρίζουν μετά τον Σαμαρά, τον Κυριάκο Μητσοτάκη με φανατισμό, βρίζοντας πάντα τον Καραμανλή. Άλλωστε κάποιοι έχουν επαφές με την οικογένεια από τον καιρό του πατέρα Μητσοτάκη - ούτε εδώ λείπουν ονοματεπώνυμα. Κάποιοι παρασύρουν τον Ψυχάρη σε μια πρόσκληση του Μητσοτάκη στον ΔΟΛ για γεύμα αμέσως μετά την εκλογή του, ενώ ξέρουν ότι δεν μπορεί μιλήσει. Ήθελαν να φύγει το «μήνυμα».
Εκεί, καθώς η οξυδέρκειά του δεν τον εγκατέλειψε, αντιλαμβάνεται ότι βρίσκεται παγιδευμένος. Κάποιοι έχουν εκχωρήσει το μαγαζί, ερήμην του. «Δεν ελέγχω τις εφημερίδες, γράφουν ό,τι θέλουν» εκμυστηρεύεται στην Αθηναϊκή Λέσχη σε φίλο του, συνεργάτη του παλιού Καραμανλή.
Μεσολάβησαν και άλλα, πριν φροντίσει να πληροφορηθεί για τους στενούς δεσμούς στελεχών του ΔΟΛ με τη ΝΔ και άλλους κύκλους με τις δικές του τις εφημερίδες. Τότε προσπάθησε να αντιδράσει ανακαλώντας κάποιους παλιούς συνεργάτες του. Είχε περιορισμένη ανταπόκριση για διάφορους λόγους. Ήταν αργά…
Πάντως ο φίλος και κουμπάρος του Βασίλης Μουλόπουλος -χωρίς τον οποίο δεν θα έκανε το Βήμα μεγάλη εφημερίδα- ανταποκρίθηκε. Παρά το πρόβλημα υγείας που είχε ήδη και ήξερε πως τον οδηγεί στο τέλος. Αυτό ήταν ίσως και το μεγάλο όπλο του: θα τίναζε στον αέρα το σύστημα που αλλοτρίωσε τον ΔΟΛ και θα το ξανάστηνε στα πόδια του. Δεν είχε να φοβηθεί κανέναν.
Τότε συνέβη κάτι αδιανόητο. Το σύστημα Μητσοτάκη ξεσάλωσε. Σήκωσε θόρυβο στο ενδεχόμενο να αλλάξει γραμμή ο ΔΟΛ. Δεν ανεχόταν να επιστρέψει δηλαδή στην φυσιολογική ιστορική γραμμή του. Αμφισβητούσε στον Ψυχάρη το δικαίωμα να αποφασίσει για την επιχείρησή του και τις εφημερίδες του όπως έκρινε.
Ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης πήγε εσπευσμένα στη Βουλή και …κατήγγειλε την ενδεχόμενο άλλης πολιτικής του ΔΟΛ. Κατήγγειλε ότι …θα υποστηρίζουν τον Τσίπρα, ενώ είχαν παραδοθεί σ’ αυτόν και ήθελε αυτό να συνεχίζεται. Οι κεκράκτες του στα ΜΜΕ, όπου είχε ήδη αρχίσει να χτίζει δίκτυο δημοσιογράφων που αντιγράφουν ό,τι τους στέλνει το Γραφείο Τύπου του -εδώ και αν υπάρχουν ονοματεπώνυμα- χάλασαν τον κόσμο. Εκτός από «χειραγώγηση του Τύπου», ανακάλυψαν και απειλή για το αστικό καθεστώς, από κομμουνιστές - όσο γελοίο και αν ακούγεται.
Στον ΔΟΛ στήθηκαν «οδοφράγματα» κατά του Μουλόπουλου. Κυρίως όμως στήθηκε ένα ψυχολογικός πόλεμος κατά του Ψυχάρη. Ο οποίος έκανε το τελευταίο λάθος: δεν πλήρωσε τα δεδουλευμένα στο προσωπικό που στράφηκε εναντίον του. Στο τέλος, μόνος και ανυπεράσπιστος, υπέκυψε. Έτσι αντί να δεχθεί την επενδυτική πρόταση του Σαββίδη -που δεν του στερούσε την ιδιοκτησία του ΔΟΛ- να σώσει την επιχείρηση του και να σωθεί και ίδιος, υπαναχώρησε - καθώς του πήγαιναν και…νομικά επιχειρήματα για να μην ασκήσει τα δικαιώματά του. Η αποχώρηση του Μουλόπουλου ήταν αναπόφευκτη. Είπε δημόσια κάποια πράγματα και φωτογράφισε κάποιους που έπαιζαν με τις τύχες των υπολοίπων.
Το βέβαιο είναι ότι ο Μουλόπουλος δεν πήγε στον ΔΟΛ ούτε ως τοποτηρητής του Τσίπρα, ούτε ως άνθρωπος του Σαββίδη. Πήγε με πρόσκλησή του Ψυχάρη και για τον Ψυχάρη. Δεν θα έκανε τις εφημερίδες του ΔΟΛ παραρτήματα του ΣΥΡΙΖΑ, δεν ήταν στο χαρακτήρα του. Απλώς είχε τις πολιτικές απόψεις του. Θα τις έκανε εφημερίδες της Δημοκρατικής Παράταξης, όλων προοδευτικών δυνάμεων με αντιδεξιό πρόσημο και θα τις έσωζε. Αυτό ήθελε να αποφύγει το σύστημα Μητσοτάκη και το πέτυχε.
Η συνέχεια για τον Ψυχάρη ήταν δεδομένη. Άρχισαν να τον «δίνουν» όσοι υπήρξαν δημιουργήματα του. Κάποιοι την κοπάνησαν για μαγαζιά στα οποία είχαν δημιουργήσει προϋποθέσεις από νωρίς- όταν ήταν ακόμη στον ΔΟΛ. Το τέλος ήλθε αναπόφευκτα και κάποιοι δεν είχαν δυσκολία να τον διασύρουν είτε με δημοσιεύματα εναντίον του, είτε αποκαλώντας τον «αδύναμο εκδότη».
Κάπου εκεί κατασκευάσθηκε και η θεωρία για «σωτηρία του ΔΟΛ» την οποία μόλις είχαν λακτίσει. Εννοούσαν σωτηρία από την δημοκρατική γραμμή που θα ευνοούσε τον Τσίπρα -όπως ερμήνευαν τη μετοχική είσοδο Σαββίδη. Σα να μην ήταν δικαίωμα του Ψυχάρη, που θα ήταν σήμερα εκδότης ακόμη. Έτσι ο ΔΟΛ τέλειωσε και οι εφημερίδες του οδηγήθηκαν στον απόλυτο έλεγχο Μαρινάκη υπέρ του Μητσοτάκη. Με τον Ψυχάρη εκτός, να παρακολουθεί την εκποίηση των ακίνητων.
Είναι προφανές ότι ο ΔΟΛ δεν σώθηκε. Χρεοκόπησε και έκλεισε. Στη συνέχεια οι τίτλοι των εφημερίδων του περιήλθαν με δημοπρασία στον Βαγγέλη Μαρινάκη,. Θα μπορούσαν να περιέλθουν σε οποιοδήποτε έδινε περισσότερα. Ακόμη και στον Σαββίδη. Ενώ είχε, δεν έδωσε, απόδειξη ότι δεν υπήρξε κανένα σχέδιο Τσίπρα για έλεγχο του ΔΟΛ δια του Σαββίδη. Αλλιώς θα τον είπε πάρει ήδη.
Γι’ αυτά και άλλα πολλά θα μάθουμε περισσότερα αν ο Βασίλης Μουλόπουλος, που συνήθιζε να γράφει ό,τι τον αφορούσε, έχει αφήσει σχετικά κείμενα. Ή αν κάποια στιγμή μιλήσει ο Ψυχάρης. Ως τότε είναι αρκετοί όσοι -ορντινάντσες του νεομητσοτακισμού, όπως του σημιτισμού παλιότερα και πιονέροι με ύφος Άδωνι κατά του Τσίπρα σήμερα- δεν κοιμούνται ήσυχοι…
---
---
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου