*
Ανασυγκρότηση
***
*
Του Χρήστου Ξανθάκη
Ανασυγκρότηση
***
*
Η Παιδεία παίζει
Σημαία από νάιλον υψώνουμε, σημαία πλαστική
Και ναι στη χώρα όπου ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα, το ζήτημα της Παιδείας θα κατέληγε σε καυγά για τη σημαία. Εκεί τουλάχιστον επικέντρωσαν οι Άριστοι και οι οπαδοί της Αριστείας, αφού εξάντλησαν την κινδυνολογία και τη μπουρδολογία. Και την κομμουνιστολαγνεία, μην το λησμονήσω, όπου πρωτοστάτησε η Άννα Διαμαντοπούλου. Που μπήκε μέσα της το πνεύμα του Σέρλοκ και ανακάλυψε ότι ο Γαβρόγλου είναι κουμμούνι στα εβδομήντα του και ότι ο Τσίπρας γράφτηκε στην ΚΙΝΕ όταν έπεφτε το τοίχος. Κρατιστές αμφότεροι, φανατικοί φουλ, θέλουν να στερήσουν από τα παιδιά μας κάθε πρωτοβουλία και κάθε καινοτομία. Θέλουν να καθυποτάξουν τα βλαστάρια μας στο αδηφάγο κράτος και στις παραφυάδες τους. Η Άννα Διαμαντοπούλου το ανακάλυψε αυτό, που τον ιδιωτικό τομέα τον έχει δει μόνο με το κιάλι…
Και ναι στη χώρα όπου ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα, το ζήτημα της Παιδείας θα κατέληγε σε καυγά για τη σημαία. Εκεί τουλάχιστον επικέντρωσαν οι Άριστοι και οι οπαδοί της Αριστείας, αφού εξάντλησαν την κινδυνολογία και τη μπουρδολογία. Και την κομμουνιστολαγνεία, μην το λησμονήσω, όπου πρωτοστάτησε η Άννα Διαμαντοπούλου. Που μπήκε μέσα της το πνεύμα του Σέρλοκ και ανακάλυψε ότι ο Γαβρόγλου είναι κουμμούνι στα εβδομήντα του και ότι ο Τσίπρας γράφτηκε στην ΚΙΝΕ όταν έπεφτε το τοίχος. Κρατιστές αμφότεροι, φανατικοί φουλ, θέλουν να στερήσουν από τα παιδιά μας κάθε πρωτοβουλία και κάθε καινοτομία. Θέλουν να καθυποτάξουν τα βλαστάρια μας στο αδηφάγο κράτος και στις παραφυάδες τους. Η Άννα Διαμαντοπούλου το ανακάλυψε αυτό, που τον ιδιωτικό τομέα τον έχει δει μόνο με το κιάλι…
Αλλά ας μη χαλάμε τις καρδιές μας. Εδώ υπάρχει άφθονο υλικό για γέλιο κι εμείς ασχολούμαστε με πικρόχολα σχόλια; Από την εποχή του Οδυσσέα Τσενάι άλλωστε έχουμε να βγάλουμε τα μάτια μας για τις σχολικές σημαίες των παρελάσεων και τότε δεν είχε πολλή πλάκα γιατί ήταν Αλβανός ο άνθρωπος. Ενώ τώρα ανοίγεται εμπρός μας πεδίο δόξης λαμπρό για τρελό μαλλιοτράβηγμα. Διότι σκέψου να είναι κάνας Ρομά ο σημαιοφόρος που θα κληρωθεί, σκέψου να είναι χρώματος κιτρίνου, σκέψου, ακόμη χειρότερα, να είναι κανένας κοντός, κανένας ξεσουλώποτος και να χαντακώσει την ιδέα μας για το κάλος το αρχαίο ελληνικό, το αθάνατο; Προβλέπω από τώρα «στησίματα» άνευ προηγουμένου στις κληρώσεις και προτείνω στις απελπισμένες μανάδες να τηλεφωνήσουν άμεσα στο SportoDog για να τους εξηγήσουν οι συντάκτες το κόλπο με τα παγωμένα μπαλάκια!
Εν τω μεταξύ μπορώ εγώ να θυμηθώ ότι υπήρξα και του λόγου μου σημαιοφόρος. Εκεί στη μακρινή δεκαετία του εβδομήντα, όταν μπορούσες ακόμη να τρίψεις στη μούρη των υπολοίπων ότι σήκωσες ψηλά το ιερό πανί. Σε μία παρέλαση όμως, όχι σε δύο. Διότι δέκα μέρες πριν από την 28η Οκτωβρίου, έκανα κάτι ακροβατικά εκεί που ήταν οι βρύσες του σχολείου κι έπεσα κι έσπασα το χέρι μου το αριστερό (τυχαίο;) κι έβαλα γύψο και αντίο μεγαλεία. Τη σημαία την ανέλαβε η φίλη μου η Ντόρα που ήταν εξίσου καλή μαθήτρια με μένα, για να μη σου πω καλύτερη. Αλλά δεν είχε πολλές ελπίδες να γίνει σημαιοφόρος, γιατί ήταν κορίτσι. Όπως θα μπορούσε να είναι Ρομά, μαύρη, Αλβανή, υπέρβαρη κλπ. κλπ.
Ήρθε εμένα η σειρά μου το Μάρτιο, πήγα, το χάρηκα, φωτογραφήθηκα παρέα με τον αδερφό μου, κάπου τα έχω τα ενσταντανέ, δεν γνωρίζω που ακριβώς. Όπως δεν ξέρω που καταχωνιάστηκε αυτή η μανία με την αριστεία που κάποτε με βασάνιζε. Προσωπικώς την ξεφορτώθηκα στη Δευτέρα Λυκείου, μετά από μια γερή κρίση πανικού για τις εξετάσεις τις Πανελλαδικές (ή Πανελλήνιες, πάντοτε μου διαφεύγει) κι από τότε δεν ξανακοίταξα πίσω. Έκτοτε το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να βγάζω αρκετά λεφτά για να μην χρωστάω πουθενά, να κάνω πράγματα που μ’ αρέσουν ή έστω δεν με προσβάλλουν και να μην χάνω το χαμόγελό μου. Να μην το χάνω πολύ συχνά, τουλάχιστον. Γιατί το να αριστεύεις δεν σημαίνει απολύτως τίποτα, αν η μόνη επιδίωξή σου είναι να σηκώσεις τη σημαία. Το να αριστεύεις σημαίνει κάτι, αν σε βοηθάει να γίνεις καλύτερος άνθρωπος και να καταλάβεις πέντε πράγματα για τη ζωή σου. Είναι μόνο μία, παρεμπιπτόντως, όπως και η σημαία.
Υ.Γ.: Μέσα στο γενικό χαμό έσκασε μύτη και το Ποτάμι και ζήτησε φοιτητικά δάνεια για τα μεταπτυχιακά. Όταν στον «πολιτισμένο κόσμο» (βλέπε Ηνωμένες Πολιτείες για παράδειγμα), κλάνουν μαλλάκι με τη φούσκα των φοιτητικών δανείων και δεν ξέρουν πως διάολο να το διαχειριστούν το θέμα. Άλλη μια μαλακία τύπου κόπυ πάστε, που θα έλεγε και ένας γνωστός…
Εν τω μεταξύ μπορώ εγώ να θυμηθώ ότι υπήρξα και του λόγου μου σημαιοφόρος. Εκεί στη μακρινή δεκαετία του εβδομήντα, όταν μπορούσες ακόμη να τρίψεις στη μούρη των υπολοίπων ότι σήκωσες ψηλά το ιερό πανί. Σε μία παρέλαση όμως, όχι σε δύο. Διότι δέκα μέρες πριν από την 28η Οκτωβρίου, έκανα κάτι ακροβατικά εκεί που ήταν οι βρύσες του σχολείου κι έπεσα κι έσπασα το χέρι μου το αριστερό (τυχαίο;) κι έβαλα γύψο και αντίο μεγαλεία. Τη σημαία την ανέλαβε η φίλη μου η Ντόρα που ήταν εξίσου καλή μαθήτρια με μένα, για να μη σου πω καλύτερη. Αλλά δεν είχε πολλές ελπίδες να γίνει σημαιοφόρος, γιατί ήταν κορίτσι. Όπως θα μπορούσε να είναι Ρομά, μαύρη, Αλβανή, υπέρβαρη κλπ. κλπ.
Ήρθε εμένα η σειρά μου το Μάρτιο, πήγα, το χάρηκα, φωτογραφήθηκα παρέα με τον αδερφό μου, κάπου τα έχω τα ενσταντανέ, δεν γνωρίζω που ακριβώς. Όπως δεν ξέρω που καταχωνιάστηκε αυτή η μανία με την αριστεία που κάποτε με βασάνιζε. Προσωπικώς την ξεφορτώθηκα στη Δευτέρα Λυκείου, μετά από μια γερή κρίση πανικού για τις εξετάσεις τις Πανελλαδικές (ή Πανελλήνιες, πάντοτε μου διαφεύγει) κι από τότε δεν ξανακοίταξα πίσω. Έκτοτε το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να βγάζω αρκετά λεφτά για να μην χρωστάω πουθενά, να κάνω πράγματα που μ’ αρέσουν ή έστω δεν με προσβάλλουν και να μην χάνω το χαμόγελό μου. Να μην το χάνω πολύ συχνά, τουλάχιστον. Γιατί το να αριστεύεις δεν σημαίνει απολύτως τίποτα, αν η μόνη επιδίωξή σου είναι να σηκώσεις τη σημαία. Το να αριστεύεις σημαίνει κάτι, αν σε βοηθάει να γίνεις καλύτερος άνθρωπος και να καταλάβεις πέντε πράγματα για τη ζωή σου. Είναι μόνο μία, παρεμπιπτόντως, όπως και η σημαία.
Υ.Γ.: Μέσα στο γενικό χαμό έσκασε μύτη και το Ποτάμι και ζήτησε φοιτητικά δάνεια για τα μεταπτυχιακά. Όταν στον «πολιτισμένο κόσμο» (βλέπε Ηνωμένες Πολιτείες για παράδειγμα), κλάνουν μαλλάκι με τη φούσκα των φοιτητικών δανείων και δεν ξέρουν πως διάολο να το διαχειριστούν το θέμα. Άλλη μια μαλακία τύπου κόπυ πάστε, που θα έλεγε και ένας γνωστός…
---
---
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου