*
Ένα κείμενο ωδή στα συμφέροντα τριών ξένων μεγάλων πετρελαϊκών κολοσσών (της αμερικανικής Exxon Mobil, της γαλλικής Total και της ισπανικής Repsol) παρουσιάζει η εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ, του εφοπλιστή Μαρινάκη, με τον πομπώδη τίτλο «Μοντέλο Βενεζουέλας και για τα πετρέλαια».
Το κείμενο στηρίζεται σε δηλώσεις άγνωστων πηγών «με γνώση του αντικειμένου», τις οποίες ο συντάκτης δεν κατονομάζει – δηλαδή δεν βρέθηκε ούτε ένας αναλυτής να τις στηρίξει επώνυμα.
Σύμφωνα λοιπόν με τις μυστηριώδεις πηγές, σε όλες τις χώρες που έχουν παράδοση στην εκμετάλλευση πετρελαίου το κράτος συμμετέχει ενεργά στην εξόρυξη και την εμπορεία (χαρακτηριστικά αναφέρονται η Νορβηγία, η Ινδία, η Κίνα και χώρες της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής, όπως η Βενεζουέλα ενώ παραλείπονται για άγνωστο λόγο η Ρωσία και η Σαουδική Αραβία).
Η εφημερίδα όμως υποστηρίζει ότι αυτό είναι παράδειγμα προς αποφυγή και μας προτείνει να ακολουθήσουμε το μοντέλο της Δυτικής Ευρώπης (πλην βέβαια της Νορβηγίας που έχει πετρέλαιο) και των ΗΠΑ, όπου κυριαρχεί ο ιδιωτικός τομέας. Το επιχείρημα είναι ότι καθώς τα ελληνικά κοιτάσματα δεν είναι αποδεδειγμένα το κράτος θα εμπλακεί σε μια επένδυση υψηλού ρίσκου με αμφίβολα κέρδη!
Και ύστερα ο συντάκτης δίνει την χαριστική βολή με την παρακάτω πρόταση: «Κατά τις ίδιες πηγές, τυχόν σύσταση κρατικής εταιρείας το μόνο που μπορεί να εξυπηρετεί στην παρούσα φάση είναι προσλήψεις και ένα ιδεολογικό αφήγημα ότι το κράτος πρέπει να έχει κυρίαρχο ρόλο στην διαχείριση του εθνικού πλούτου».
Η διαχείριση του εθνικού πλούτου λοιπόν είναι ένα «ιδεολογικό αφήγημα» και εμείς πρέπει να ακολουθήσουμε το παράδειγμα της Ρωσίας και της Βενεζουέλας, πριν από τον Πούτιν και τον Τσάβες, όταν οι χώρες αποτελούσαν ενεργειακά προτεκτοράτα ξένων πετρελαϊκών εταιρειών.
Υπάρχει όμως και μια ακόμη ενδιαφέρουσα πτυχή στον τρόπο που σκέφτονται στον δημοσιογραφικό όμιλο του εφοπλιστή Μαρινάκη: Όταν η Ελλάδα έπρεπε να αλλάξει την εξωτερική της πολιτικής και να γίνει στρατηγικός σύμμαχος αυταρχικών καθεστώτων όπως το Ισραήλ και η Αίγυπτος, τα κοιτάσματα φυσικού αερίου και πετρελαίου ήταν σχεδόν δεδομένα. Η χώρα έπρεπε να ξεχάσει το διεθνές δίκαιο και να συνεργαστεί με εγκληματίες πολέμου πάντα με πρόσχημα την ασφάλεια του εθνικού πλούτου της.
Σε διάφορους κύκλους η ίδια αφήγηση εξυπηρετούσε και έναν ακόμη στόχο: Χρησιμοποιούνταν για να υπνωτίζει τον κόσμο με αναφορές σε έναν από μηχανής θεό, που θα μας έσωζε από τα χρέη χωρίς να οδηγηθούμε σε σύγκρουση με τους δανειστές και την ευρωζώνη. Συνεχίστε, μας έλεγαν, να πληρώνετε ένα παράνομο χρέος σε ξένες τράπεζες της Γαλλίας και της Γερμανίας γιατί το πετρέλαιο έρχεται.
Όταν όμως κάποιος ψελλίζει ότι το ελληνικό κράτος πρέπει να έχει έστω και έναν ελάχιστο λόγο στη διαχείριση του εθνικού πλούτου, το πετρέλαιο αυτομάτως εξαφανίζεται και εμείς γινόμαστε Βενεζουέλα.
Ανασυγκρότηση
***
*
*
TA NEA του εφοπλιστή Μαρινάκη
Το κείμενο στηρίζεται σε δηλώσεις άγνωστων πηγών «με γνώση του αντικειμένου», τις οποίες ο συντάκτης δεν κατονομάζει – δηλαδή δεν βρέθηκε ούτε ένας αναλυτής να τις στηρίξει επώνυμα.
Σύμφωνα λοιπόν με τις μυστηριώδεις πηγές, σε όλες τις χώρες που έχουν παράδοση στην εκμετάλλευση πετρελαίου το κράτος συμμετέχει ενεργά στην εξόρυξη και την εμπορεία (χαρακτηριστικά αναφέρονται η Νορβηγία, η Ινδία, η Κίνα και χώρες της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής, όπως η Βενεζουέλα ενώ παραλείπονται για άγνωστο λόγο η Ρωσία και η Σαουδική Αραβία).
Η εφημερίδα όμως υποστηρίζει ότι αυτό είναι παράδειγμα προς αποφυγή και μας προτείνει να ακολουθήσουμε το μοντέλο της Δυτικής Ευρώπης (πλην βέβαια της Νορβηγίας που έχει πετρέλαιο) και των ΗΠΑ, όπου κυριαρχεί ο ιδιωτικός τομέας. Το επιχείρημα είναι ότι καθώς τα ελληνικά κοιτάσματα δεν είναι αποδεδειγμένα το κράτος θα εμπλακεί σε μια επένδυση υψηλού ρίσκου με αμφίβολα κέρδη!
Και ύστερα ο συντάκτης δίνει την χαριστική βολή με την παρακάτω πρόταση: «Κατά τις ίδιες πηγές, τυχόν σύσταση κρατικής εταιρείας το μόνο που μπορεί να εξυπηρετεί στην παρούσα φάση είναι προσλήψεις και ένα ιδεολογικό αφήγημα ότι το κράτος πρέπει να έχει κυρίαρχο ρόλο στην διαχείριση του εθνικού πλούτου».
Η διαχείριση του εθνικού πλούτου λοιπόν είναι ένα «ιδεολογικό αφήγημα» και εμείς πρέπει να ακολουθήσουμε το παράδειγμα της Ρωσίας και της Βενεζουέλας, πριν από τον Πούτιν και τον Τσάβες, όταν οι χώρες αποτελούσαν ενεργειακά προτεκτοράτα ξένων πετρελαϊκών εταιρειών.
Υπάρχει όμως και μια ακόμη ενδιαφέρουσα πτυχή στον τρόπο που σκέφτονται στον δημοσιογραφικό όμιλο του εφοπλιστή Μαρινάκη: Όταν η Ελλάδα έπρεπε να αλλάξει την εξωτερική της πολιτικής και να γίνει στρατηγικός σύμμαχος αυταρχικών καθεστώτων όπως το Ισραήλ και η Αίγυπτος, τα κοιτάσματα φυσικού αερίου και πετρελαίου ήταν σχεδόν δεδομένα. Η χώρα έπρεπε να ξεχάσει το διεθνές δίκαιο και να συνεργαστεί με εγκληματίες πολέμου πάντα με πρόσχημα την ασφάλεια του εθνικού πλούτου της.
Σε διάφορους κύκλους η ίδια αφήγηση εξυπηρετούσε και έναν ακόμη στόχο: Χρησιμοποιούνταν για να υπνωτίζει τον κόσμο με αναφορές σε έναν από μηχανής θεό, που θα μας έσωζε από τα χρέη χωρίς να οδηγηθούμε σε σύγκρουση με τους δανειστές και την ευρωζώνη. Συνεχίστε, μας έλεγαν, να πληρώνετε ένα παράνομο χρέος σε ξένες τράπεζες της Γαλλίας και της Γερμανίας γιατί το πετρέλαιο έρχεται.
Όταν όμως κάποιος ψελλίζει ότι το ελληνικό κράτος πρέπει να έχει έστω και έναν ελάχιστο λόγο στη διαχείριση του εθνικού πλούτου, το πετρέλαιο αυτομάτως εξαφανίζεται και εμείς γινόμαστε Βενεζουέλα.
---
---
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου