*
Ανασυγκρότηση
***
*
*
του Νίκου Μπογιόπουλου
Με την παραίτηση του κ. Σακελλαρίου από το ΣΤΕ επανήλθε η συζήτηση αν υπάρχουν πολιτικές παρεμβάσεις ή όχι στην Δικαιοσύνη. Θεωρούμε ότι το ερώτημα ισοδυναμεί με το αν υπάρχει ζωάκι που κάνει νιάου – νιάου στα κεραμίδια.
Γιατί; Ίσως διότι το δίκιο δεν είναι πάντα συνώνυμο της Δικαιοσύνης.
Και ίσως, επίσης, διότι η Δικαιοσύνη – και τούτο πέρα από την τιμιότητα των λειτουργών της – παρότι «ανεξάρτητη» και «τυφλή», ως θεσμός κάθε άλλο παρά «έξω» λειτουργεί από το κυρίαρχο πολιτικό και κοινωνικο-οικονομικό πλαίσιο.
Σημειώνουμε: Ο ορισμός προέδρων και αντιπροέδρων των ανωτάτων δικαστηρίων γίνονται από το υπουργικό συμβούλιο της εκάστοτε κυβέρνησης…Η ουσία, όμως, κατά τη γνώμη μας βρίσκεται αλλού. Εξηγούμαστε: Στο πρώτο Μνημόνιο, για παράδειγμα (άρθρο 14), διαβάζουμε:
«Με την παρούσα ο Δανειολήπτης αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία (…)».Πάμε τώρα στο Σύνταγμα. Εκεί (άρθρο 28) σημειώνεται ότι συμφωνίες όπως το Μνημόνιο, για να κυρωθούν στη Βουλή
«απαιτείται πλειοψηφία των τριών πέμπτων του όλου αριθμού των βουλευτών» και μόνο εφόσον η συνθήκη «δεν θίγει τα δικαιώματα του ανθρώπου και τις βάσεις του δημοκρατικού πολιτεύματος…».Κι όμως! Τα ανώτατα δικαστήρια της χώρας, τα παραπάνω, δηλαδή,
α) την παραίτηση του τόπου από κάθε ασυλία έναντι των δανειστών,
β) την μη ψήφιση του α΄ Μνημονίου από τα 2/3 της Βουλής αλλά με απλή πλειοψηφία,τα έκριναν… συνταγματικά.
Γιατί; Ίσως διότι το δίκιο δεν είναι πάντα συνώνυμο της Δικαιοσύνης.
Και ίσως, επίσης, διότι η Δικαιοσύνη – και τούτο πέρα από την τιμιότητα των λειτουργών της – παρότι «ανεξάρτητη» και «τυφλή», ως θεσμός κάθε άλλο παρά «έξω» λειτουργεί από το κυρίαρχο πολιτικό και κοινωνικο-οικονομικό πλαίσιο.
---
---
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου