*
Ανασυγκρότηση
***
*
Απάνω μου έχω πάντοτε στην κάπα μου χωμένο
ένα φρέσκο αγελαδινό λαχταριστό γιαούρτι
– όπως αυτά που συνηθούν και τρώνε...
οι γιαγιάδες – μ’ έμαθε και το έφτιαχνα μια γριά απ’ την Φρανκφούρτη.
Θυμάμαι, ως τώρα να `τανε, τη γέρο – Γερμανίδα,
που έμοιαζε με μια παλιά φωτογραφία ενός μπόγια,
σκυφτή πλάι σε βαυαρικά τυριά και σε ποδιές ραμμένες,
να λέει με μια πνιχτή φωνή τα παρακάτω λόγια:
«Ετούτο το γιαούρτι, εδώ, που θέλεις να γνωρίσεις
με ιστορίες αλλόκοτες ο θρύλος το `χει ζώσει,
κι όλοι το ξέρουν πως αυτοί που `μάθαν να το φτιάχνουν,
καθένας κάποιον άνθρωπο δόλια έχει γιαουρτώσει.
Ο χερ Ματίας γιαούρτωσε μ’ αυτό τη φράου Στέφι,
την όμορφη γυναίκα του γιατί τον αγνοούσε.
Ο Δούκας Γιόζεφ, τις βραδιές, τον δύστυχο εγγονό του
μ’ ένα γιαούρτι σαν αυτό διαρκώς τον κυνηγούσε.
Ένας μανάβης την ξανθιά ερωμένη του από ζήλια
και κάποιος ναύτης Γερμανός ένα Γραικό λοστρόμο.
Η συνταγή του έφτασε και στα δικά μου χέρια.
Πολλά έχουν δει τα μάτια μου, μα αυτό μου φέρνει τρόμο.
Κάτσε και δες το, έναν κεσέ και λίγο ζάχαρη έχει,
δεν είν’ πηχτό, δοκίμασε και μην το ρίξεις κάτω,
μα εγώ θα σε συμβούλευα ούτε να το πλησιάσεις».
– Πόσα θέλεις; – Μόνο μάρκα εφτά. Αφού το θέλεις, φα’το.
Ένα γιαούρτι έχω μικρό στην κάπα μου χωμένο,
που iδιοτροπία μ’ έκαμε και το ῾καμα δικό μου
κι αφού κανένα δε μισώ για να τον γιαουρτώσω
φοβάμαι μη καμιά φορά το στρέψω στον εαυτό μου…
*
ένα φρέσκο αγελαδινό λαχταριστό γιαούρτι
– όπως αυτά που συνηθούν και τρώνε...
οι γιαγιάδες – μ’ έμαθε και το έφτιαχνα μια γριά απ’ την Φρανκφούρτη.
Θυμάμαι, ως τώρα να `τανε, τη γέρο – Γερμανίδα,
που έμοιαζε με μια παλιά φωτογραφία ενός μπόγια,
σκυφτή πλάι σε βαυαρικά τυριά και σε ποδιές ραμμένες,
να λέει με μια πνιχτή φωνή τα παρακάτω λόγια:
«Ετούτο το γιαούρτι, εδώ, που θέλεις να γνωρίσεις
με ιστορίες αλλόκοτες ο θρύλος το `χει ζώσει,
κι όλοι το ξέρουν πως αυτοί που `μάθαν να το φτιάχνουν,
καθένας κάποιον άνθρωπο δόλια έχει γιαουρτώσει.
Ο χερ Ματίας γιαούρτωσε μ’ αυτό τη φράου Στέφι,
την όμορφη γυναίκα του γιατί τον αγνοούσε.
Ο Δούκας Γιόζεφ, τις βραδιές, τον δύστυχο εγγονό του
μ’ ένα γιαούρτι σαν αυτό διαρκώς τον κυνηγούσε.
Ένας μανάβης την ξανθιά ερωμένη του από ζήλια
και κάποιος ναύτης Γερμανός ένα Γραικό λοστρόμο.
Η συνταγή του έφτασε και στα δικά μου χέρια.
Πολλά έχουν δει τα μάτια μου, μα αυτό μου φέρνει τρόμο.
Κάτσε και δες το, έναν κεσέ και λίγο ζάχαρη έχει,
δεν είν’ πηχτό, δοκίμασε και μην το ρίξεις κάτω,
μα εγώ θα σε συμβούλευα ούτε να το πλησιάσεις».
– Πόσα θέλεις; – Μόνο μάρκα εφτά. Αφού το θέλεις, φα’το.
Ένα γιαούρτι έχω μικρό στην κάπα μου χωμένο,
που iδιοτροπία μ’ έκαμε και το ῾καμα δικό μου
κι αφού κανένα δε μισώ για να τον γιαουρτώσω
φοβάμαι μη καμιά φορά το στρέψω στον εαυτό μου…
Σημείωση: Αφιερωμένο σε εκείνους που δεν διαθέτουν το φιλότιμο να ξεχωρίζουν το γιαούρτι από το μαχαίρι. Μαζί και μια συγγνώμη που πείραξα το σπουδαίο ποίημα «Το μαχαίρι» του Νίκου Καββαδία.Γεράσιμος Χολέβας
---
---
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου