Παρασκευή 24 Μαΐου 2013

... όταν ο Τεχνικός Τύπου συνάντησε τον Συνδικαλιστή ...

*
Ανασυγκρότηση
***
*
Για το γαμώτο ενός Τεχνικού Τύπου

Ξανασυναντήθηκαν έπειτα από μακρά περίοδο αμοιβαίας ψυχρότητας. Ο τεχνικός Τύπου και ο συνδικαλιστής. Ο ένας είχε ένα στερητικό σύνδρομο στα μάτια κι έψαχνε μια κάποια ...δουλειά. Ο άλλος είχε το απλανές βλέμμα του μποξέρ ο οποίος ετοιμάζεται να μπει στο ρινγκ και να φάει της χρονιάς του από υπέρτερο αντίπαλο. Τον βασάνιζε η αλλόκοτη σκέψη να βάλει υποψηφιότητα στις επικείμενες εκλογές της Ενωσης Τεχνικών Τύπου της Αθήνας – κάτι που είχε να κάνει χρόνια.

Ο ένας είχε αυτό που έλειπε απ’ τον άλλο. Μια αποκλειστική συνέντευξη ήταν στα σκαριά.

ΕΤΗΠΤΑ(ς) / ΤΕΧΝΙΚΟΣ. Θα σου ’λεγα ότι ακούγεται στην πιάτσα πως σκέφτεσαι να κατέβεις υποψήφιος στις εκλογές της ΕΤΗΠΤΑ. Αλλά η αλήθεια είναι πως τίποτα δεν ακούγεται στην πιάτσα για πάρτη σου, μάλλον σε έχουν γραμμένο - όπως και όλους τους συνδικαλιστές, εξάλλου.

ΕΤΗΠΤΑ(ς) / ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΗΣ. Εντάξει, δεν έχουν κι άδικο, τουλάχιστον εκ πρώτης όψεως. Υπάρχει όλη αυτή η οσμή της ήττας, που πάντως δεν είναι αρκετή για να υπερκαλύψει την άλλη -την ακόμα χειρότερη- μυρωδιά: της αναξιοπιστίας των ΜΜΕ. Το βασικό πρόβλημα του κλάδου αυτή τη στιγμή είναι υπαρξιακό, ενώ του κάθε τεχνικού ξεχωριστά έχει να κάνει κυρίως με την επιβίωση.

Ε.Τ. Αισιόδοξα ξεκινήσαμε… Κι εσύ, για να ’χουμε καλό ρώτημα, ποιο από τα δύο προβλήματα υποτίθεται ότι έρχεσαι να επιλύσεις: το υπαρξιακό ή της επιβίωσης;

Ε.Σ. Η αλήθεια είναι ότι παραδοσιακά το συνδικαλιστικό κίνημα ασχολείται κυρίως, και όχι ιδιαιτέρως αποτελεσματικά, με τα προβλήματα επιβίωσης, αντί να ασχολείται με τα ουσιώδη και τα υπαρξιακά. Γι’ αυτό βρισκόμαστε εδώ που βρισκόμαστε – και όχι μονάχα ως κλάδος. Είναι η γνωστή ιστορία με το ζην και το ευ ζην, μόνο που οι νεοέλληνες την πήραμε ανάποδα.

Ε.Τ. Πριν σε πιάσει ο οίστρος κι αρχίσεις να αραδιάζεις αιτήματα και μανιφέστα, θα ’θελα μια ειλικρινή απάντηση: Πιστεύεις ότι ένας τεχνικός έχει τον παραμικρό λόγο να πάει να ψηφίσει στις εκλογές της ΕΤΗΠΤΑ; Ποιες πρόσφατες επιτυχίες έχει να επιδείξει η Ένωση;

Ε.Σ. Δεν έχει νόημα να κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας ή να προσπαθήσουμε να κρύψουμε από τους συναδέλφους τα δεδομένα – τα ξέρουν εξάλλου από πρώτο χέρι. Είναι γεγονός ότι έχουμε υποστεί πολλές και απανωτές ήττες. Οι μισοί τεχνικοί βρίσκονται ήδη στην ανεργία και αναρωτιούνται αν αξίζει να παραμείνουν στο επάγγελμα. Άλλοι τόσοι εργάζονται κάτω από τις πιο ακραίες συνθήκες επισφάλειας. Απλήρωτοι, ανασφάλιστοι, με κομμένους μισθούς και με ψαλιδισμένα δικαιώματα, με παράξενες συμβάσεις, με την αγωνία της επόμενης μέρας. Και είναι και μια τρίτη κατηγορία, που διατηρούν μεν ακόμα τις θέσεις εργασίας τους, αλλά ζουν κι εκείνοι τη δική τους επισφάλεια για την τύχη του μαγαζιού στο οποίο δουλεύουν ή για την προσωπική τους τύχη. Κι όλοι μαζί νιώθουμε έντονη την απειλή της κατάρρευσης των ασφαλιστικών ταμείων. Το μέλλον γενικά διαγράφεται μαύρο, και οι αγώνες εξ ανάγκης θα πρέπει να είναι πλέον λελογισμένα επιθετικοί...

Ε.Τ. Καλά το πας. Αλλά δεν μου εξήγησες από πού κι ως πού αυτή η ΕΤΗΠΤΑ, όπως έχει καταντήσει, μπορεί να εμπνεύσει τον οποιονδήποτε αγώνα, πόσο μάλλον επιθετικό.

Ε.Σ. Σ’ αυτό το τελευταίο δεν θα συμφωνήσω. Θυμάμαι την ΕΤΗΠΤΑ σ' αυτή τη θητεία της. Όλο κόλπα και παρελκυστικές τακτικές, μια προσπάθεια να κρατηθούν χαμηλοί τόνοι μήπως και θιγούν οι εργοδότες ή η κυβέρνηση. Οι συσχετισμοί δύναμης μέσα στο συμβούλιο χρησιμοποιούνταν ως πρόσχημα ώστε να μη γίνει, ει δυνατόν, κανένας αγώνας. Υπήρχε βέβαια μια επίφαση «συντεχνιακής υπευθυνότητας», που πήγαινε χέρι χέρι με την παλιά θεωρία ότι οι τεχνικοί είναι ο περιούσιος κλάδος και ότι με τους κατάλληλους χειρισμούς θα περιέσωζαν τα δικαιώματά τους. Όχι χάρη στην κινητοποίησή τους, αλλά με ελιγμούς στους προθαλάμους της εξουσίας. Φυσικά όλ’ αυτά απέτυχαν, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν υπάρχουν πια τρυκ συναλλαγής με την εξουσία που θα σου επιτρέψουν να σωθείς. Το πολιτικό και μιντιακό σύστημα τρέχει αυτή τη στιγμή για να σώσει το δικό του τομάρι. Κι εμείς δεν θα τους δώσουμε χέρι βοήθειας, αν με καταλαβαίνεις...

Ε.Τ. Μα τι νόημα έχουν όλ’ αυτά, εφόσον το αποτέλεσμα ήταν εις βάρος μας;

Ε.Σ. Σε έναν αγώνα δεν μετράει μονάχα η νίκη ή η ήττα, σημασία έχει και το ηθικό που υπάρχει στον εργαζόμενο. Και το ηθικό διατηρείται με το παράδειγμα αγώνα που επιλέγεις να διεξάγεις. Οι αγώνες θα έχουν συνέχεια. Έχει μεγάλη σημασία ο αντίπαλος να μη σε θεωρεί δεδομένο, να παίρνει υπόψη του την παρουσία σου και τη βεβαιότητα ότι θα αντιδράσεις.

Ε.Τ. Καλά, σοβαρολογείς τώρα; Είναι αυτοί επαρκείς λόγοι για να μπλέξει κανείς με τα συνδικαλιστικά, ιδίως τώρα, που θα χειροτερέψουν ακόμα πιο πολύ τα πράγματα και είναι πιθανό ακόμα και να κλείσουν ολόκληρα μαγαζιά;

Ε.Σ. Ε, τα ’πες όλα μόνος σου. Δεν είναι ώρα τώρα να μένεις αραγμένος στο σπίτι σου. Πρόσεξε: η κατάσταση στον Τύπο είναι πολύ χειρότερη από ό,τι σε οποιονδήποτε άλλο κλάδο. Η οικονομική κρίση διαπλέκεται με μια βαθιά κρίση αξιοπιστίας των Μέσων, που υπονομεύει ακόμα και τις οικονομικές προοπτικές τους. Υπάρχει και μια τρίτη πηγή δυστοκίας, οι τεχνολογικές εξελίξεις, που επίσης συμβάλλουν καταλυτικά στην αποσάθρωση του χώρου, λαμβανομένου υπόψιν ότι οι εργοδότες επιδερμικά μόνο προσπάθησαν να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα.

Ε.Τ. Εδώ αγγίζεις τον πυρήνα του δικού μου προβληματισμού. Για να υπάρχει ταξικό σωματείο των εργαζομένων, προϋποτίθεται ότι υπάρχει και το αντίπαλο δέος, οι εργοδότες.

Ε.Σ. Γιατί, δεν υπάρχουν εργοδότες;

Ε.Τ. Εργοδότης είναι αυτός που πληρώνει. Δεν νομίζω ότι οι σημερινοί εκδότες, στην πλειοψηφία τους, επιτελούν αυτόν τον κοινωνικό ρόλο. Εργοδότης είναι αυτός που ρισκάρει κεφάλαια για να υλοποιήσει ένα επιχειρηματικό σχέδιο. Στο χώρο των ΜΜΕ, κατά κανόνα δεν συμβαίνει ούτε το ένα ούτε το άλλο. Εκτός αν θεωρείς ρίσκο τα θαλασσοδάνεια ή το ξέπλυμα βρώμικου χρήματος. Ή μήπως θεωρείς επιχειρηματικό σχέδιο την αποκλειστική έγνοια των περισσότερων να προωθούν τις μνημονιακές πολιτικές ή την απουσία κάθε ερευνητικού πνεύματος, αλλά και κάθε αξιοπιστίας; Γι’ αυτό σου λέω, πού ζεις; Ακόμα να πάρεις χαμπάρι τι συμβαίνει γύρω σου;

Ε.Σ. Εντάξει, δεν διαφωνούμε σ’ αυτά. Η ουσία είναι ότι ο κλάδος θα συνεχίσει να υπάρχει, έστω και ακρωτηριασμένος. Αλλά θα υπάρξει επόμενη μέρα για τα ΜΜΕ, και πρέπει οι τεχνικοί επιτέλους να παίξουν επί της ουσίας το ρόλο τους. Αν τα ΜΜΕ, ως επιχειρήσεις, δεν ανακτήσουν μέρος τουλάχιστον της αξιοπιστίας τους, η κρίση θα βαθύνει ακόμα πιο πολύ. Αυτό πρέπει κάποτε να το συνειδητοποιήσουν και οι επιχειρηματίες - εκδότες, κι αν δεν έχουν τη διορατικότητα να το κάνουν, είμαστε εμείς που πρέπει να τους το επιβάλουμε.

Ε.Τ. Κι οι άνεργοι; Γιατί να έρθουν οι άνεργοι να ψηφίσουν;

Ε.Σ. Τώρα με πας στο δικό μου γήπεδο. Οι άνεργοι είναι εκείνοι που κατεξοχήν πρέπει να ψηφίσουν, όσοι εξ αυτών τουλάχιστον προτίθενται να παραμείνουν τεχνικοί. Είναι εκείνοι που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη το σωματείο και τα ασφαλιστικά ταμεία. Είναι εκείνοι που πρέπει, με τη βοήθεια της ΕΤΗΠΤΑ, να αναζητήσουν δουλειά ή, εναλλακτικά, τη συγκρότηση νέων -συνεργατικών- ΜΜΕ. Πρέπει να απαιτήσουν την επανένταξή τους στην εργασία πάση θυσία, και η ΕΤΗΠΤΑ πρέπει να θέσει το πρόβλημα της ανεργίας στον κλάδο ως πρώτη προτεραιότητά της.

Ε.Τ. Το γαμώτο ενός τεχνικού, δηλαδή;

Ε.Σ. Το γαμώτο και το άι σιχτίρ και όλα τα συμπαρομαρτούντα. Αλλά ας μην το παιδεύουμε άλλο. Σε βλέπω ότι κατά βάθος έχεις πειστεί. Ψήφισε, λοιπόν, εσύ και θα δεις.

Ε.Τ. Καλά, βάλε πρώτα εσύ υποψηφιότητα και… θα δω.

---
* Το κείμενο "πάτησε" πάνω στο πόνημα του Χριστόφορου Κάσδαγλη "Το γαμώτο ενός δημοσιογράφου" - δες εδώ 
---
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχε η Ανασυγκρότηση
*


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου