Μια φεϊσμπούκικη, σπάνια ιστορία

*
Ανασυγκρότηση
**
*
@ Συμπάσχω με τον Νίκο Μποζιονέλο διότι αυτό το ...policy με έχει -"Ανασυγκρότηση"- αποκλείσει για κανονικές αναρτήσεις στο fb ειμί μόνον ...χειροποίητες! ... και χωρίς να υπάρχει ενδιάμεσά μας το εμπορικό στοιχείο ... για απαντήσεις; ... "ευχαριστούμε που μας ενημερώσατε, αλλά..." και τέλος ... πάμε έτσι για τους δύο μήνες...

του Νίκου Μποζιονέλου

Τα social media αναπτύσσονται πλέον ραγδαία. Έχουν απορροφηθεί από την εμπορευματοποίηση της εποχής.

Προ μηνών είδα τον λογαριασμό του Twitter να κλείνει, τον είχα καιρό. Έγραφα τις μαλακίες μου, με είχε κουράσει λίγο (κυρίως με την εξάπλωση fake accounts κομματικής προέλευσης), εντέλει έκανα νέο λογαριασμό.  Ο προηγούμενος είχε φτάσει περί τους 11.000 followers, είχε μια καλή δυναμική. Φτου κι από την αρχή και χωρίς καμία εξήγηση, πλην κάτι περί «πνευματικών δικαιωμάτων». 

Κάποιο βίντεο που ανέβασα ίσως, ήταν η εικασία μου. Εντέλει έκανα νέο λογαριασμό.

Λίγο καιρό μετά, συνειδητοποίησα ότι κάτι περίεργο συνέβαινε με τις pages του Facebook. Έπεφταν πιο γρήγορα κι από... πουλί μετά το σεξ. Πολλές όμως. Και όχι μόνο δικές μου, και γύρω γύρω. Φίλοι και αναγνώστες είχαν την ίδια απορία.

Έγινε και στου Bet-hoven.net. Κουβεντιάζοντάς το, είχα καταλάβει ότι το FB είχε αλλάξει η πολιτική αναφορικά με τις στοιχηματικές σελίδες. Φτιάξαμε νέα, δοκιμάζοντας το όνομα ελληνικά, «Μπετόβεν». Λίγο καιρό μετά, πάει κι αυτή, να ζήσουμε να τη θυμόμαστε. Τα links ήταν το θέμα. Και όχι μόνο σε εμάς αλλά σε πολλούς συναδέλφους... στοιχηματογράφους, γύρω γύρω.

Μπήκα λοιπόν σε διάφορες σελίδες που διαχειρίζομαι και έσβησα ό,τι είχα βάλει από στοιχηματικά linksτα τελευταία 1-2 χρόνια. Πήρε ώρα: για γνώστες πήγα στα published post, έκανα αναζητήσεις με λέξεις κλειδιά και έσβηνα. Το έκανα και στην προσωπική μου page που, μέσα σε δύο χρονάκια, είχε πάει στα 11.798 likes (κι εγώ σας αγαπώ).

Δεν έπιασε εκεί. Στις 10 Μαρτίου η σελίδα είχε πέσει. «Τον ήπιαμε μεγάλε» σκέφτομαι. Αλλά πείσμωσα.

Το ερώτημα ήταν «πώς επικοινωνείς με το Facebook» διότι, πλην μερικών φορμών επικοινωνίας, δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Σου πέφτει (η σελίδα), κάνεις μια ένσταση και τέλος.

Με τον καιρό πείσμωσα και βρήκα τρόπο. Βρήκα e-mail. Σημειώνω ότι είμαι… σόλο, όχι έχοντας καμιά μεγάλη εταιρεία πίσω μου.

Την προηγούμενη εβδομάδα μου απάντησαν. Κι όμως! «Ευχαριστούμε για την ενημέρωση, θα σας απαντήσουμε εντός 24 ωρών» η απάντηση σε ένα mail του στυλ «τι στον πέουλο γίνεται;».

Απάντησαν με τρόπο που παραξενεύτηκα: «Γεια σας, είδαμε τη σελίδα, δυστυχώς είναι unpublished και θα παραμείνει διότι έχει παραβιαστεί η policy του Facebook».

ΟΚ. Ανταπαντώ: πού ήταν το λάθος; «Επίμαχα» links δεν υπήρχαν (σ.σ. αφού τα είχα σβήσει), και τα οποία είναι άποψη, ανάλυση, όχι κάτι άλλο. Κι αν κάνω νέα σελίδα, δεν πρέπει να μου πείτε τι λάθος έκανα στην… πεθαμένη;

Απαντούν: δεν μπορούμε να σας πούμε!

ΟΚ, δε γαμιέται, θα κάνω νέα.

Και δημιούργησα, το πρωί της Τρίτης, νέα σελίδα…

Καλά έως εδώ. Φτάνει κάνα χιλιάρικο likes (καλά να είστε…) και, αίφνης, το βράδυ, λαμβάνω αυτό το mail:

Αστα διάλα, λέω. Κοιτάω, όντως, επανήλθε. Δεν γίνονται αυτά…Και έκαναν... λάθος; Πώς; Εκτός κι αν έπεσα σε υπάλληλο... ελληνικού δημοσίου. 

Τέσπα. Επανήλθε.

Μια σελίδα πεσμένη για πάνω από ένα μήνα, δεν ξέρω πόσο διαδραστική θα είναι (εν συγκρίσει με το «πριν»), θα το δω εν καιρώ.

Μοιράστηκα μαζί σας αυτή την «εμπειρία» με την απορία, του πόσες ώρες (από προσωπικό χρόνο) έχασα για όλα αυτά… 

ΥΓ. Το Facebook μιλά για... policy και παραβιάσεις αυτής. Το ίδιο Facebook που άφησε τον τζιχαντιστή στη Νέα Ζηλανδία να μεταδίδει, live, επί 15 λεπτά τη δολοφονία αμάχων...

---

*