*
Ανασυγκρότηση
***
*
του Χρήστου Πριτσαπίδουλα
Όταν αγαπάς δεν ξεχνάς. Δεν μιλώ για τον Έρωτα. Αυτός είναι μεταξύ άντρα και γυναίκας. Τότε αναφερόμαστε σε ρομάντζο διαρκείας, για ένα δρόμο με ευθείες, στροφές, λακκούβες, τραντάγματα –με αφετηρία και το «γήινο» τερματισμό. Σήμερα θ’ αγγίξω την αγάπη στη δουλειά, τη διαχρονική. Υπάρχει, θα πείτε, και η δουλειά-δουλεία, που «τυχαία» σε βρίσκει, σου μπαίνει κατσούλα και σου αφήνει μόνο τη σύνταξη μαζί με μια δυστυχισμένη ζωή, άσε τα προβλήματα υγείας…
Πέρασαν χρόνια ουκ ολίγα από τότε που σε μια ανώμαλη κατάσταση στο «μαγαζί»-εφημερίδα που εργαζόμουν, είπα το μεγάλο … στοπ, έκανα το λογαριασμό στο λογιστήριο κι αναχώρησα πλήρης και ήρεμος «για το σπίτι μου», σ’ ένα καταπράσινο χωριό –αφού το Μεσολόγγι ήταν πλέον μακριά μου. Η αποχώρησή μου δεν συνδυάστηκε με μια εργασία μαϊμού, ανταπόδοση εξυπηρετήσεων σε κόμματα, σε παρέες συναδέλφων ή αφεντικά. Πάντα ένιωθα αδέσμευτος, ελεύθερος κι αυτάρκης. Ένα δημοσίευμα στην εφημερίδα –επί τη αποχωρήσει μου από το επάγγελμα ήταν μια κάποια ικανοποίηση. Μεγαλύτερη ήταν οι αποχαιρετισμοί με συναδέλφους …και τα Πειθαρχικά, απ’ όπου ήθελα να τα εγκαταλείψω χαλαρά. Έτσι κι έκανα.
Αλλά… κάθε μέρα το μυαλό μου τριγυρνά στις δημοσιογραφικές ειδήσεις, τους σχολιασμούς, τη διάλυση του επαγγέλματος –βασικά το πέτυχαν στην αρχή οι τηλεοράσεις και τώρα ολοκληρώνουν τα ιντερνετικά Μέσα. Ισοπέδωση. Οι πάντες έχουν δημόσια άποψη <με υπογραφή ή ψευδώνυμα>, από το πιο μικρά έως το παγκόσμιο γεγονός. Κυριαρχούν οι ύβρεις, οι βωμολοχίες, οι συκοφαντίες και οι ψευδείς ειδήσεις <συνήθως οργανωμένα, από τα «υπόγεια» κομμάτων, επιχειρήσεων …και μικρών συμφερόντων>. Τα διαβάζω, τ’ ακούω, θλίβομαι για τη μεταλλαγή συναδέλφων, οργίζομαι με τους παρουσιαστές <βαφτίστηκαν δημοσιογράφοι> που ουσία είναι διαφημιστές και υπηρέτες συμφερόντων…
Για να υποταχτεί ολοκληρωτικά ο κλάδος των εργαζομένων στα ΜΜΕ, «κλαδεύτηκαν» όσα δικαιώματα είχαν κερδηθεί από τη Μεταπολίτευση και μετά, ληστρικά άδειασαν τα Ταμεία, οργανωμένα κατακτήθηκαν οι ηγεσίες των σωματείων, διοχετεύτηκε με τη μέθοδο του «μπιλιάρδου» σλόγκαν δυσφημιστικά, μάτωσαν όσοι συνάδελφοι κυκλοφορούν στο δρόμο για να καλύψουν γεγονότα…
«Όλα τ’ αγαθά» τα εισπράττουν οι επιχειρηματίες και οι «κολπαρισμένοι». Οι κυβερνήσεις τους …ξεφόρτωσαν από διάφορα βάρη, τους βοηθούν να δημιουργήσουν αυτοκρατορίες, να κλείσουν οι μικροί και ενοχλητικοί, ο συνδικαλισμός να είναι γι’ ανακοινώσεις και εορτές – πανηγύρεις. Χιλιάδες οι απολυμένοι και οι χαμηλόμισθοι. Αναρίθμητοι οι προσφέροντες εργασία με «μπλοκάκι». -Όποτε κι αν θέλει τ’ αφεντικό εισπράττουν τις δεκάρες τους. Κι όποιο παιδί δεν είναι υπάκουο, βλέπει την εξώπορτα.
Ποιος θα λυπηθεί τον εργαζόμενο στα ΜΜΕ; Δεν είναι μόνο ο δημοσιογράφος… Είναι κι ο τεχνικός, ο πιεστής, ο υπάλληλος και η διανομή. Η ζούγκλα του ίντερνετ βράζει <αυτούς κλάψτε τους. Έως ότου μπει κάποια τάξη στον τομέα εργασία θα περάσουν γενιές. Αυτό τον καιρό η ΕΕ φροντίζει μόνο για τα στηρίγματά της. Τους καρχαρίες.>
* Στο επόμενο θα σκιαγραφήσω και το μακρινό χτες, όπως το έζησα.
*
Όταν αγαπάς δεν ξεχνάς. Δεν μιλώ για τον Έρωτα. Αυτός είναι μεταξύ άντρα και γυναίκας. Τότε αναφερόμαστε σε ρομάντζο διαρκείας, για ένα δρόμο με ευθείες, στροφές, λακκούβες, τραντάγματα –με αφετηρία και το «γήινο» τερματισμό. Σήμερα θ’ αγγίξω την αγάπη στη δουλειά, τη διαχρονική. Υπάρχει, θα πείτε, και η δουλειά-δουλεία, που «τυχαία» σε βρίσκει, σου μπαίνει κατσούλα και σου αφήνει μόνο τη σύνταξη μαζί με μια δυστυχισμένη ζωή, άσε τα προβλήματα υγείας…
Πέρασαν χρόνια ουκ ολίγα από τότε που σε μια ανώμαλη κατάσταση στο «μαγαζί»-εφημερίδα που εργαζόμουν, είπα το μεγάλο … στοπ, έκανα το λογαριασμό στο λογιστήριο κι αναχώρησα πλήρης και ήρεμος «για το σπίτι μου», σ’ ένα καταπράσινο χωριό –αφού το Μεσολόγγι ήταν πλέον μακριά μου. Η αποχώρησή μου δεν συνδυάστηκε με μια εργασία μαϊμού, ανταπόδοση εξυπηρετήσεων σε κόμματα, σε παρέες συναδέλφων ή αφεντικά. Πάντα ένιωθα αδέσμευτος, ελεύθερος κι αυτάρκης. Ένα δημοσίευμα στην εφημερίδα –επί τη αποχωρήσει μου από το επάγγελμα ήταν μια κάποια ικανοποίηση. Μεγαλύτερη ήταν οι αποχαιρετισμοί με συναδέλφους …και τα Πειθαρχικά, απ’ όπου ήθελα να τα εγκαταλείψω χαλαρά. Έτσι κι έκανα.
Αλλά… κάθε μέρα το μυαλό μου τριγυρνά στις δημοσιογραφικές ειδήσεις, τους σχολιασμούς, τη διάλυση του επαγγέλματος –βασικά το πέτυχαν στην αρχή οι τηλεοράσεις και τώρα ολοκληρώνουν τα ιντερνετικά Μέσα. Ισοπέδωση. Οι πάντες έχουν δημόσια άποψη <με υπογραφή ή ψευδώνυμα>, από το πιο μικρά έως το παγκόσμιο γεγονός. Κυριαρχούν οι ύβρεις, οι βωμολοχίες, οι συκοφαντίες και οι ψευδείς ειδήσεις <συνήθως οργανωμένα, από τα «υπόγεια» κομμάτων, επιχειρήσεων …και μικρών συμφερόντων>. Τα διαβάζω, τ’ ακούω, θλίβομαι για τη μεταλλαγή συναδέλφων, οργίζομαι με τους παρουσιαστές <βαφτίστηκαν δημοσιογράφοι> που ουσία είναι διαφημιστές και υπηρέτες συμφερόντων…
Για να υποταχτεί ολοκληρωτικά ο κλάδος των εργαζομένων στα ΜΜΕ, «κλαδεύτηκαν» όσα δικαιώματα είχαν κερδηθεί από τη Μεταπολίτευση και μετά, ληστρικά άδειασαν τα Ταμεία, οργανωμένα κατακτήθηκαν οι ηγεσίες των σωματείων, διοχετεύτηκε με τη μέθοδο του «μπιλιάρδου» σλόγκαν δυσφημιστικά, μάτωσαν όσοι συνάδελφοι κυκλοφορούν στο δρόμο για να καλύψουν γεγονότα…
«Όλα τ’ αγαθά» τα εισπράττουν οι επιχειρηματίες και οι «κολπαρισμένοι». Οι κυβερνήσεις τους …ξεφόρτωσαν από διάφορα βάρη, τους βοηθούν να δημιουργήσουν αυτοκρατορίες, να κλείσουν οι μικροί και ενοχλητικοί, ο συνδικαλισμός να είναι γι’ ανακοινώσεις και εορτές – πανηγύρεις. Χιλιάδες οι απολυμένοι και οι χαμηλόμισθοι. Αναρίθμητοι οι προσφέροντες εργασία με «μπλοκάκι». -Όποτε κι αν θέλει τ’ αφεντικό εισπράττουν τις δεκάρες τους. Κι όποιο παιδί δεν είναι υπάκουο, βλέπει την εξώπορτα.
Ποιος θα λυπηθεί τον εργαζόμενο στα ΜΜΕ; Δεν είναι μόνο ο δημοσιογράφος… Είναι κι ο τεχνικός, ο πιεστής, ο υπάλληλος και η διανομή. Η ζούγκλα του ίντερνετ βράζει <αυτούς κλάψτε τους. Έως ότου μπει κάποια τάξη στον τομέα εργασία θα περάσουν γενιές. Αυτό τον καιρό η ΕΕ φροντίζει μόνο για τα στηρίγματά της. Τους καρχαρίες.>
* Στο επόμενο θα σκιαγραφήσω και το μακρινό χτες, όπως το έζησα.
---
---
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου