*
Ανασυγκρότηση
***
*
Συντάκτης: Στέλιος Ράπτης
*
Αλέξανδρος Βέλιος: Η θάλασσα μέσα του...
«Η διαλεκτική αντίληψη της ζωής πρέπει να παίρνει υπ’ όψη της πως η ίδια η ζωή ουσιαστικά κλείνει μέσα της την άρνηση της ζωής, έτσι ώστε να βλέπει κανείς πάντα τη ζωή σε σχέση με το αναγκαίο αποτέλεσμά της, τον θάνατο που τον κλείνει πάντα μέσα της εν σπέρματι»
Φρίντριχ Ενγκελς «Διαλεκτική της φύσης»
Ηταν φθινόπωρο του 1984 (32 χρόνια πριν) όταν η τύχη το ‘φερε να γνωρίσω τον Αλέξανδρο Βέλιο. Είχε γράψει ένα θερμό σημείωμα για εμένα μετά τη μεγάλη απεργία τότε στον «Ελεύθερο Τύπο» που απέτρεψε την έκδοση του φύλλου κοντά 2 εβδομάδες, καθώς βρέθηκαν ξαφνικά στον δρόμο 6 μήνες μετά από την έκδοσή του 40 άτομα!
Δεν τον γνώριζα αλλά είχε αναφερθεί στα γεγονότα στον «Ε.Τ.», γράφοντας ότι «ένας νεαρός συνάδελφος-σκηνίτης πρωτοστάτησε στο να διασωθεί η αξιοπιστία των σωματείων μας καθώς μετά από απεργία 12 ημερών το ζεύγος Βουδούρη υποχώρησε προσλαμβάνοντας ένα μέρος όσων βρέθηκαν ξαφνικά χωρίς δουλειά».
Το «σκηνίτης» ήταν το χαϊδευτικό που με συνόδευε στα τόσα χρόνια της φιλίας μας καθώς είχα φροντίσει τότε να στηθούν περίπου 15 σκηνές έξω από την κύρια είσοδο της εφημερίδας στους Τράχωνες ώστε να μην μπορεί να μπει και να βγει τίποτε από εκεί. Η απεργία έληξε και έναν μήνα μετά (όπως και το ανέμενα) κοινοποιήθηκε αυτή τη φορά η δική μου απόλυση. Ομως εκείνες οι πολυήμερες κινητοποιήσεις με τους σκηνίτες-απεργούς είχαν πάρει διαστάσεις, καθώς μια εικόνα ενός φωτογράφου έγινε αφίσα που κυκλοφόρησε ευρέως εκείνη την εποχή σε δρόμους και τόπους δουλειάς.
Εντελώς τυχαία βρεθήκαμε μετά από 2-3 μήνες σε μια κοινή παρέα με τον Αλέξανδρο. Τον ευχαρίστησα για το κείμενο και τον πείραξα αναφέροντάς του ότι ευτυχώς που δεν με ανέφερε και ως... στυλίτη. Με το ξεχωριστό χιούμορ που τον διέκρινε ανταπέδωσε την ατάκα λέγοντάς μου ότι για στυλίτη δεν σε κόβω, αλλά το σκηνίτης μην ξεχνάς ότι σου δίνει και τη δυνατότητα... γνωριμιών με τις συγκατοίκους σου. Οι ατάκες που ιντριγκάριζαν και τους δυο μας ήταν ίσως η αιτία που μας βρήκε τους δυο μας το πρωί στο «Αυγό του κόκκορα» όπου καταλήξαμε εγκαταλείποντας τους υπόλοιπους. Τα ξενύχτια μας συνεχίστηκαν κατ’ επανάληψη όλα αυτά τα χρόνια που με τίμησε με τη φιλία του. Σ’ αυτά τα χρόνια γνώρισα έναν μοναδικό τύπο, πάνω απ’ όλα καλλιεργημένο, πνευματώδη, οξυδερκή, έμφυτα ευγενή, αλλά και δυσδιάκριτα υπερόπτη, μια στάση που διακρίνει ανθρώπους που υποκλίνονται στο πνεύμα και στρέφουν την πλάτη σε μικροαστικές συμπεριφορές. Σιχαινόταν την κακογουστιά, πράγμα που αποτύπωσε και στο τελευταίο του σημείωμα προς τον Κρικόρ Τσακιτζιάν με τις επιθυμίες για την κηδεία του!
Τόσο η πράξη του της ευθανασίας (που ανοίγει και στην Ελλάδα ένα πολυσυζητημένο θέμα) όσο και οι φιλοσοφικές του αναζητήσεις για τη ζωή και τον θάνατο μπορεί να ξενίζουν μόνο όσους δεν τον ήξεραν. Ενα περιστατικό αναδύθηκε βίαια από τη μνήμη μου καθώς ο ίδιος βγήκε δημοσίως να κάνει γνωστή την επιλογή του για ευθανασία.
Ηταν 24 χρόνια ακριβώς πριν (πρώτες ημέρες Σεπτεμβρίου του 1992) που συντετριμμένοι και οι δύο πήγαμε ξενύχτηδες να συνοδεύσουμε στην τελευταία της κατοικία την κολλητή μας, δημοσιογράφο και στιχουργό Βαρβάρα Τσιμπούλη, που είχε χάσει τη μάχη με τον καρκίνο στα 45 της χρόνια, μια μάχη που δεν θέλησε οικειοθελώς η ίδια να δώσει...
Κατηφορίζοντας προς την έξοδο του νεκροταφείου ο Αλέξανδρος (τηλεοπτικός αστέρας την εποχή εκείνη) δεν μπορούσε να αποφύγει τις θερμές εκδηλώσεις από όλες αυτές τις κυρίες που συνωστίζονται σε τέτοιου είδους τελετές για να παρατηρήσουν και να σχολιάσουν τους επωνύμους. Επεφταν επάνω του σε σημείο που να παραπατήσει και να πιαστεί από τον ώμο μου για να μην πέσει κάτω. Βρήκε την ευκαιρία να μου πει στο αυτί «πάμε να φύγουμε γρήγορα γιατί θα καταρρεύσω». Σε άλλη περίπτωση πιθανόν και να απολάμβανε τη δημοφιλία του. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ήθελε να «εξαφανιστούμε» όσο το δυνατόν γρηγορότερα από εκεί. Πήγαμε σπίτι μου όπου ξενυχτήσαμε πίνοντας και κουβεντιάζοντας. Ηταν τότε που μου ανέφερε για πρώτη φορά, επηρεασμένος από την περιπέτεια της Βαρβάρας, ότι πρέπει να ερχόμαστε στη ζωή και να φεύγουμε από αυτήν με αξιοπρέπεια. Του είχε κολλήσει στο μυαλό και το επανέλαβε 2-3 φορές. Απέφυγα (όπως και την προηγούμενη νύχτα) να ξαναμιλήσουμε για τα δυσάρεστα και μας βρήκε το πρωί αστειευόμενους με τα τόσα ευτράπελα που είχαμε να θυμόμαστε από τη Βαρβάρα.
Ηταν Μάρτιος του 2008 και 9 η ώρα το πρωί περπατούσα πάνω-κάτω στους διαδρόμους του Εφετείου της Αθήνας όπου θα εκδικαζόταν αγωγή για συκοφαντική δυσφήμηση ύψους 1.300.000 εναντίον μου από γνωστό δήμαρχο, καθώς είχα αποκαλύψει ότι είχε αποκτήσει 53 ακίνητα κατά τη διάρκεια των 4 θητειών του.
Είχε μαζευτεί αρκετός κόσμος για να συμπαρασταθεί και στις δύο πλευρές. Οι διάδρομοι ήταν γεμάτοι. Πολλοί ήταν εκείνοι που με έπιαναν (έστω και την τελευταία στιγμή) να δεχτώ να καταθέσουν δείχνοντας έτσι τη συμπαράστασή τους. Αλλωστε η δίκη θα τραβούσε σε μάκρος, μια και ήταν η μοναδική που φιλοξενούσε το πινάκιο. Θυμάμαι έντονα δύο από όσους βρέθηκαν εκεί. Ηταν ο Αντώνης Σρόιτερ που δεν γνώριζα καν, αλλά ήρθε για να συμπαρασταθεί, και ο Αλέξανδρος που δεν τον είχα ενημερώσει καν για την ημέρα της δίκης.
«Τι διαβάζεις στους διαδρόμους, σκηνίτη» ακούω τη φωνή του πίσω μου και γυρίζοντας αντικρίζω αυτό το χαρακτηριστικό του μειδίαμα που εμφάνιζε την ικανοποίησή του ότι εσύ δεν είπες τίποτε αλλά εγώ όλα τα μαθαίνω!
«Εχω εδώ ένα δημοσίευμα που αναφέρεται σε δύο ιστορικούς δημάρχους Κηφισιάς που είναι συγγενείς μου και το ξέρεις», του λέω. «Οπως και ξέρεις ότι σχεδόν αφάνισαν τα ακίνητα της οικογένειας για να πολιτεύονται. Αυτό θα του τρίψω στα μούτρα», του λέω με ικανοποίηση. Ξαφνικά το ύφος του σοβάρεψε. «Αυτά θα πας να πεις εκεί μέσα; Δεν σου έχει περάσει από το μυαλό με τι απόφαση θα βγεις από εκεί; Δεν πρόκειται να σταθεί κανένας σ’ αυτά που εσύ σκέφτεσαι. Θα πας να κάνεις τον Ζορό απέναντι σε 5 δικηγόρους που έχει κουβαλήσει ο πρώην δήμαρχος εδώ (είχε κάνει ήδη και το ρεπορτάζ του και είχε μαζέψει και τις πληροφορίες του)». Εκνευρισμένος με παίρνει παράμερα και λέει: «Ακου να δεις, η δύναμή σου είναι τα στοιχεία και η δημοσιότητα. Εσύ θα πας με ένα πόδι μέσα».
Σε δύο λεπτά έχοντας πάρει 3-4 τηλέφωνα εξασφάλισε σε χρόνο-ρεκόρ να είναι στο Εφετείο 2-3 φωτογράφοι και 2 καμεραμέν (έστω και χωρίς δημοσιογράφους μαζί αλλά... αυτό δεν το ήξερε κανένας).
Η κατάληξη ήταν δύο ώρες μετά ο ενάγων να πάρει πίσω τη δικάσιμο! Με το ίδιο χαρακτηριστικό του χαμόγελο με αποχαιρετούσε λίγο αργότερα. Με το ίδιο αδιόρατο χαμόγελο σκέπτομαι ότι θα έφυγε πλήρης συνειδήσεως αφού δεν το ‘φερε η ζωή να φύγει πλήρης ημερών. Στο καλό, πρίγκιπα! Σου το χρωστούσα αυτό το παρατσούκλι από τότε που μου έφερες τον «Ταταρίνο της Ταρασκόνης» με την ιδιόχειρη αφιέρωση για τους πρίγκιπες και τις πριγκίπισσες της ζωής.
Δεν τον γνώριζα αλλά είχε αναφερθεί στα γεγονότα στον «Ε.Τ.», γράφοντας ότι «ένας νεαρός συνάδελφος-σκηνίτης πρωτοστάτησε στο να διασωθεί η αξιοπιστία των σωματείων μας καθώς μετά από απεργία 12 ημερών το ζεύγος Βουδούρη υποχώρησε προσλαμβάνοντας ένα μέρος όσων βρέθηκαν ξαφνικά χωρίς δουλειά».
Το «σκηνίτης» ήταν το χαϊδευτικό που με συνόδευε στα τόσα χρόνια της φιλίας μας καθώς είχα φροντίσει τότε να στηθούν περίπου 15 σκηνές έξω από την κύρια είσοδο της εφημερίδας στους Τράχωνες ώστε να μην μπορεί να μπει και να βγει τίποτε από εκεί. Η απεργία έληξε και έναν μήνα μετά (όπως και το ανέμενα) κοινοποιήθηκε αυτή τη φορά η δική μου απόλυση. Ομως εκείνες οι πολυήμερες κινητοποιήσεις με τους σκηνίτες-απεργούς είχαν πάρει διαστάσεις, καθώς μια εικόνα ενός φωτογράφου έγινε αφίσα που κυκλοφόρησε ευρέως εκείνη την εποχή σε δρόμους και τόπους δουλειάς.
Εντελώς τυχαία βρεθήκαμε μετά από 2-3 μήνες σε μια κοινή παρέα με τον Αλέξανδρο. Τον ευχαρίστησα για το κείμενο και τον πείραξα αναφέροντάς του ότι ευτυχώς που δεν με ανέφερε και ως... στυλίτη. Με το ξεχωριστό χιούμορ που τον διέκρινε ανταπέδωσε την ατάκα λέγοντάς μου ότι για στυλίτη δεν σε κόβω, αλλά το σκηνίτης μην ξεχνάς ότι σου δίνει και τη δυνατότητα... γνωριμιών με τις συγκατοίκους σου. Οι ατάκες που ιντριγκάριζαν και τους δυο μας ήταν ίσως η αιτία που μας βρήκε τους δυο μας το πρωί στο «Αυγό του κόκκορα» όπου καταλήξαμε εγκαταλείποντας τους υπόλοιπους. Τα ξενύχτια μας συνεχίστηκαν κατ’ επανάληψη όλα αυτά τα χρόνια που με τίμησε με τη φιλία του. Σ’ αυτά τα χρόνια γνώρισα έναν μοναδικό τύπο, πάνω απ’ όλα καλλιεργημένο, πνευματώδη, οξυδερκή, έμφυτα ευγενή, αλλά και δυσδιάκριτα υπερόπτη, μια στάση που διακρίνει ανθρώπους που υποκλίνονται στο πνεύμα και στρέφουν την πλάτη σε μικροαστικές συμπεριφορές. Σιχαινόταν την κακογουστιά, πράγμα που αποτύπωσε και στο τελευταίο του σημείωμα προς τον Κρικόρ Τσακιτζιάν με τις επιθυμίες για την κηδεία του!
Τόσο η πράξη του της ευθανασίας (που ανοίγει και στην Ελλάδα ένα πολυσυζητημένο θέμα) όσο και οι φιλοσοφικές του αναζητήσεις για τη ζωή και τον θάνατο μπορεί να ξενίζουν μόνο όσους δεν τον ήξεραν. Ενα περιστατικό αναδύθηκε βίαια από τη μνήμη μου καθώς ο ίδιος βγήκε δημοσίως να κάνει γνωστή την επιλογή του για ευθανασία.
Ηταν 24 χρόνια ακριβώς πριν (πρώτες ημέρες Σεπτεμβρίου του 1992) που συντετριμμένοι και οι δύο πήγαμε ξενύχτηδες να συνοδεύσουμε στην τελευταία της κατοικία την κολλητή μας, δημοσιογράφο και στιχουργό Βαρβάρα Τσιμπούλη, που είχε χάσει τη μάχη με τον καρκίνο στα 45 της χρόνια, μια μάχη που δεν θέλησε οικειοθελώς η ίδια να δώσει...
Κατηφορίζοντας προς την έξοδο του νεκροταφείου ο Αλέξανδρος (τηλεοπτικός αστέρας την εποχή εκείνη) δεν μπορούσε να αποφύγει τις θερμές εκδηλώσεις από όλες αυτές τις κυρίες που συνωστίζονται σε τέτοιου είδους τελετές για να παρατηρήσουν και να σχολιάσουν τους επωνύμους. Επεφταν επάνω του σε σημείο που να παραπατήσει και να πιαστεί από τον ώμο μου για να μην πέσει κάτω. Βρήκε την ευκαιρία να μου πει στο αυτί «πάμε να φύγουμε γρήγορα γιατί θα καταρρεύσω». Σε άλλη περίπτωση πιθανόν και να απολάμβανε τη δημοφιλία του. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ήθελε να «εξαφανιστούμε» όσο το δυνατόν γρηγορότερα από εκεί. Πήγαμε σπίτι μου όπου ξενυχτήσαμε πίνοντας και κουβεντιάζοντας. Ηταν τότε που μου ανέφερε για πρώτη φορά, επηρεασμένος από την περιπέτεια της Βαρβάρας, ότι πρέπει να ερχόμαστε στη ζωή και να φεύγουμε από αυτήν με αξιοπρέπεια. Του είχε κολλήσει στο μυαλό και το επανέλαβε 2-3 φορές. Απέφυγα (όπως και την προηγούμενη νύχτα) να ξαναμιλήσουμε για τα δυσάρεστα και μας βρήκε το πρωί αστειευόμενους με τα τόσα ευτράπελα που είχαμε να θυμόμαστε από τη Βαρβάρα.
Ηταν Μάρτιος του 2008 και 9 η ώρα το πρωί περπατούσα πάνω-κάτω στους διαδρόμους του Εφετείου της Αθήνας όπου θα εκδικαζόταν αγωγή για συκοφαντική δυσφήμηση ύψους 1.300.000 εναντίον μου από γνωστό δήμαρχο, καθώς είχα αποκαλύψει ότι είχε αποκτήσει 53 ακίνητα κατά τη διάρκεια των 4 θητειών του.
Είχε μαζευτεί αρκετός κόσμος για να συμπαρασταθεί και στις δύο πλευρές. Οι διάδρομοι ήταν γεμάτοι. Πολλοί ήταν εκείνοι που με έπιαναν (έστω και την τελευταία στιγμή) να δεχτώ να καταθέσουν δείχνοντας έτσι τη συμπαράστασή τους. Αλλωστε η δίκη θα τραβούσε σε μάκρος, μια και ήταν η μοναδική που φιλοξενούσε το πινάκιο. Θυμάμαι έντονα δύο από όσους βρέθηκαν εκεί. Ηταν ο Αντώνης Σρόιτερ που δεν γνώριζα καν, αλλά ήρθε για να συμπαρασταθεί, και ο Αλέξανδρος που δεν τον είχα ενημερώσει καν για την ημέρα της δίκης.
«Τι διαβάζεις στους διαδρόμους, σκηνίτη» ακούω τη φωνή του πίσω μου και γυρίζοντας αντικρίζω αυτό το χαρακτηριστικό του μειδίαμα που εμφάνιζε την ικανοποίησή του ότι εσύ δεν είπες τίποτε αλλά εγώ όλα τα μαθαίνω!
«Εχω εδώ ένα δημοσίευμα που αναφέρεται σε δύο ιστορικούς δημάρχους Κηφισιάς που είναι συγγενείς μου και το ξέρεις», του λέω. «Οπως και ξέρεις ότι σχεδόν αφάνισαν τα ακίνητα της οικογένειας για να πολιτεύονται. Αυτό θα του τρίψω στα μούτρα», του λέω με ικανοποίηση. Ξαφνικά το ύφος του σοβάρεψε. «Αυτά θα πας να πεις εκεί μέσα; Δεν σου έχει περάσει από το μυαλό με τι απόφαση θα βγεις από εκεί; Δεν πρόκειται να σταθεί κανένας σ’ αυτά που εσύ σκέφτεσαι. Θα πας να κάνεις τον Ζορό απέναντι σε 5 δικηγόρους που έχει κουβαλήσει ο πρώην δήμαρχος εδώ (είχε κάνει ήδη και το ρεπορτάζ του και είχε μαζέψει και τις πληροφορίες του)». Εκνευρισμένος με παίρνει παράμερα και λέει: «Ακου να δεις, η δύναμή σου είναι τα στοιχεία και η δημοσιότητα. Εσύ θα πας με ένα πόδι μέσα».
Σε δύο λεπτά έχοντας πάρει 3-4 τηλέφωνα εξασφάλισε σε χρόνο-ρεκόρ να είναι στο Εφετείο 2-3 φωτογράφοι και 2 καμεραμέν (έστω και χωρίς δημοσιογράφους μαζί αλλά... αυτό δεν το ήξερε κανένας).
Η κατάληξη ήταν δύο ώρες μετά ο ενάγων να πάρει πίσω τη δικάσιμο! Με το ίδιο χαρακτηριστικό του χαμόγελο με αποχαιρετούσε λίγο αργότερα. Με το ίδιο αδιόρατο χαμόγελο σκέπτομαι ότι θα έφυγε πλήρης συνειδήσεως αφού δεν το ‘φερε η ζωή να φύγει πλήρης ημερών. Στο καλό, πρίγκιπα! Σου το χρωστούσα αυτό το παρατσούκλι από τότε που μου έφερες τον «Ταταρίνο της Ταρασκόνης» με την ιδιόχειρη αφιέρωση για τους πρίγκιπες και τις πριγκίπισσες της ζωής.
Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχε η Ανασυγκρότηση
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου