*
Ανασυγκρότηση
***
*
Η ΜΠΑΤΑΡΙΣΜΕΝΗ ΝΑΥΑΡΧΙΔΑ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ - Η ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ ΠΟΥ ΞΟΔΕΥΤΗΚΕ ΓΙΑ ΤΑ... ΟΦΕΙΛΟΜΕΝΑ - Η ΜΥΡΩΔΙΑ ΤΗΣ ΧΡ. ΛΑΔΑ
Αν οι εφημερίδες και ο γραπτός Τύπος ήταν στόλος, ο Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη θα ήταν η ναυαρχίδα του. Και όλα τα άλλα απλά συμπληρωματικά σκάφη, μεγάλα ή μικρά, δυνατά και περήφανα ή σωστικές βαρκούλες κρεμασμένες στα καπόνια τους. Θα ήταν αντιτορπιλικά, αρματαγωγά, τορπιλάκατοι, «παντόφλες» (όπως τις λέγαμε στο Πολεμικό Ναυτικό), ακόμα και αβάκ, αυτά τα μικρά πλεούμενα χωρίς καρίνα που βγάζουν τους πεζοναύτες στις ακτές για να ξεχυθούν και να κατακτήσουν εδάφη (στην παρομοίωση, όπου «εδάφη» βάλτε δημόσια έργα, πολιτικά καπελώματα, θαλασσοδάνεια, βοσκοτόπια – και ό,τι συναφές βάζει ο νους σας).
Δουλεύοντας για χρόνια και από πολύ νεαρή ηλικία στην ιστορική «Εστία» τής οδού Ανθίμου Γαζή (το πρώτο μου επαγγελματικό σχολείο που μου έδωσε εφόδια ολόκληρης ζωής) ένιωσα τη δημοσιογραφική αρχοντιά που υψωνόταν δίπλα μας, στο παλιό κτίριο του ΔΟΛ της πλατείας Καρύτση. Αρχοντιά και δέος βλέποντας να μπαινοβγαίνουν από την (όχι επιβλητική) πόρτα του τεράστια ονόματα της δημοσιογραφίας. Από τον Ψαθά έως τον Παύλο Παλαιολόγο, από τον Λευτέρη Παπαδόπουλο έως τον Γιάννη Καψή, από τον Γιάννη Μαρίνο έως τον ίδιο τον ακριβοθώρητο Χρήστο Λαμπράκη.
Πολλά χρόνια μετά αισθάνομαι την αύρα της δημοσιογραφικής υπερηφάνειας που την έζησα και από μέσα τη δεκαετία του ‘80, όταν δούλεψα στο περιοδικό «Ομάδα» υπό τη διεύθυνση του αξέχαστου Θόδωρου Σγουρδαίου. Ακόμα υπάρχει αποθηκευμένη στην οσφρητική μου μνήμη η μυρωδιά του δημοσιογραφικού χαρτιού από τους τυπογραφικούς ρόλους που άφηναν τα φορτηγά έξω από το πιεστήριο της Χρήστου Λαδά. Ήταν η ίδια μυρωδιά, η δημοσιογραφίλα, που εξέπεμπε ολόκληρο το κτίριο, με γραφεία φτιαγμένα για πολύ κόσμο. Τα οποία σε κάποιους ορόφους όλο μίκραιναν και ξαναμίκραιναν από τις διαρρυθμίσεις για να χωρέσουν νέους συντάκτες που πλήθαιναν μαζί με τις εκδόσεις του Συγκροτήματος.
Στα χρόνια της κρίσης, που μασάει, καταπίνει, αναμηρυκάζει και ξανακαταπίνει τον Τύπο, ο ΔΟΛ επιδίδεται σε μια αδιάκοπη εκπαραθύρωση εργαζομένων. Αλλά με τίποτα η μπαταρισμένη ναυαρχίδα δεν βρίσκει την ισορροπία και τα ίσα της. Και τα σήματα κινδύνου φτάνουν κατά κύματα στην ακτή του δημοσιογραφικού κλάδου. «Δεν θα γίνουμε τώρα μπαταχτσήδες. Αν το καράβι πέσει σε ξέρες, στα αμπάρια του θα υπάρχουν όσα χρειάζονται για να τελειώσει μια συνεργασία», διαμήνυσε με επιστολή του στους εργαζόμενους ο καπετάνιος Σταύρος Ψυχάρης.
Μόνο ανησυχία και πόνος υπάρχει σε εμάς, τους δημοσιογράφους (ειδικά τους παλιότερους), για τις πολλές αβαρίες και απώλειες της ναυαρχίδας. Για τη χαμένη αρχοντιά, για την ξοδεμένη υπερηφάνεια, για την ανέχεια, για την αναξιοπιστία, για τα οφειλόμενα δεδουλευμένα τεσσάρων μηνών. Απώλειες για τις οποίες δεν φταίει μόνο η κρίση. Αλλά το θέμα δεν τελειώνει με ένα σαββατιάτικο (για να ξεφεύγουμε από τα τετριμμένα) σχόλιο. Θα τα ξαναπούμε.
Διονύσης Βραϊμάκης
(Δημοσιεύεται στη Live Sport του Σαββάτου με τίτλο «(Η μπαταρισμένη ναυαρχίδα του Τύπου»)
*
Η χαμένη αρχοντιά του παλιού ΔΟΛ,
της πλατείας Καρύτση...
Αν οι εφημερίδες και ο γραπτός Τύπος ήταν στόλος, ο Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη θα ήταν η ναυαρχίδα του. Και όλα τα άλλα απλά συμπληρωματικά σκάφη, μεγάλα ή μικρά, δυνατά και περήφανα ή σωστικές βαρκούλες κρεμασμένες στα καπόνια τους. Θα ήταν αντιτορπιλικά, αρματαγωγά, τορπιλάκατοι, «παντόφλες» (όπως τις λέγαμε στο Πολεμικό Ναυτικό), ακόμα και αβάκ, αυτά τα μικρά πλεούμενα χωρίς καρίνα που βγάζουν τους πεζοναύτες στις ακτές για να ξεχυθούν και να κατακτήσουν εδάφη (στην παρομοίωση, όπου «εδάφη» βάλτε δημόσια έργα, πολιτικά καπελώματα, θαλασσοδάνεια, βοσκοτόπια – και ό,τι συναφές βάζει ο νους σας).
Δουλεύοντας για χρόνια και από πολύ νεαρή ηλικία στην ιστορική «Εστία» τής οδού Ανθίμου Γαζή (το πρώτο μου επαγγελματικό σχολείο που μου έδωσε εφόδια ολόκληρης ζωής) ένιωσα τη δημοσιογραφική αρχοντιά που υψωνόταν δίπλα μας, στο παλιό κτίριο του ΔΟΛ της πλατείας Καρύτση. Αρχοντιά και δέος βλέποντας να μπαινοβγαίνουν από την (όχι επιβλητική) πόρτα του τεράστια ονόματα της δημοσιογραφίας. Από τον Ψαθά έως τον Παύλο Παλαιολόγο, από τον Λευτέρη Παπαδόπουλο έως τον Γιάννη Καψή, από τον Γιάννη Μαρίνο έως τον ίδιο τον ακριβοθώρητο Χρήστο Λαμπράκη.
Πολλά χρόνια μετά αισθάνομαι την αύρα της δημοσιογραφικής υπερηφάνειας που την έζησα και από μέσα τη δεκαετία του ‘80, όταν δούλεψα στο περιοδικό «Ομάδα» υπό τη διεύθυνση του αξέχαστου Θόδωρου Σγουρδαίου. Ακόμα υπάρχει αποθηκευμένη στην οσφρητική μου μνήμη η μυρωδιά του δημοσιογραφικού χαρτιού από τους τυπογραφικούς ρόλους που άφηναν τα φορτηγά έξω από το πιεστήριο της Χρήστου Λαδά. Ήταν η ίδια μυρωδιά, η δημοσιογραφίλα, που εξέπεμπε ολόκληρο το κτίριο, με γραφεία φτιαγμένα για πολύ κόσμο. Τα οποία σε κάποιους ορόφους όλο μίκραιναν και ξαναμίκραιναν από τις διαρρυθμίσεις για να χωρέσουν νέους συντάκτες που πλήθαιναν μαζί με τις εκδόσεις του Συγκροτήματος.
Στα χρόνια της κρίσης, που μασάει, καταπίνει, αναμηρυκάζει και ξανακαταπίνει τον Τύπο, ο ΔΟΛ επιδίδεται σε μια αδιάκοπη εκπαραθύρωση εργαζομένων. Αλλά με τίποτα η μπαταρισμένη ναυαρχίδα δεν βρίσκει την ισορροπία και τα ίσα της. Και τα σήματα κινδύνου φτάνουν κατά κύματα στην ακτή του δημοσιογραφικού κλάδου. «Δεν θα γίνουμε τώρα μπαταχτσήδες. Αν το καράβι πέσει σε ξέρες, στα αμπάρια του θα υπάρχουν όσα χρειάζονται για να τελειώσει μια συνεργασία», διαμήνυσε με επιστολή του στους εργαζόμενους ο καπετάνιος Σταύρος Ψυχάρης.
Μόνο ανησυχία και πόνος υπάρχει σε εμάς, τους δημοσιογράφους (ειδικά τους παλιότερους), για τις πολλές αβαρίες και απώλειες της ναυαρχίδας. Για τη χαμένη αρχοντιά, για την ξοδεμένη υπερηφάνεια, για την ανέχεια, για την αναξιοπιστία, για τα οφειλόμενα δεδουλευμένα τεσσάρων μηνών. Απώλειες για τις οποίες δεν φταίει μόνο η κρίση. Αλλά το θέμα δεν τελειώνει με ένα σαββατιάτικο (για να ξεφεύγουμε από τα τετριμμένα) σχόλιο. Θα τα ξαναπούμε.
Διονύσης Βραϊμάκης
(Δημοσιεύεται στη Live Sport του Σαββάτου με τίτλο «(Η μπαταρισμένη ναυαρχίδα του Τύπου»)
---
---
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου