*
ΜΕ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΑΝΑΛΙ ΑΛΛΟΙ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΜΕΓΑΛΩΣΑΜΕ, ΑΛΛΟΙ ΜΕΣΤΩΣΑΜΕ ΗΛΙΚΙΑΚΑ, ΑΛΛΟΙ ΩΡΙΜΑΣΑΜΕ ΚΑΙ ΓΕΡΑΣΑΜΕ.
Τα φώτα έχουν χαμηλώσει από καιρό για το Mega και όπου να είναι κλείνουν. Εν δόξη από πλευράς τηλεθέασης, όπου με σβηστή μηχανή έπιασε νούμερα που πλησιάζουν το 10 τοις εκατό (τουλάχιστον μέχρι πριν 2-3 εβδομάδες). Εν πλήρη παρακμή κατά τα άλλα, με τα χρέη θηλιά στον λαιμό του, εγκαταλειμμένο από τους μετόχους, με τους εργαζόμενους για μήνες και μήνες απλήρωτους και με το σφυρί του δημοπράτη έτοιμο να σημάνει την έναρξη για την εφόρμηση των δανειστών.
Είναι να λυπάσαι; Φυσικά είναι! Και ας έχεις σκάσει τόσες φορές για την πολιτική εργαλιοποίηση του καναλιού που θα μείνει στην ιστορία ως Μεγάλο, αλλά και ως ένα όχημα –το πιο βαρύ φορτηγό!– για τη μεταφορά συμφερόντων, τον πλάγιο προσηλυτισμό ψηφοφόρων, την πολιτική επιρροή. Λυπάσαι πρώτα απ' όλα και πάνω απ' όλα για τους εργαζόμενους, αλλά και γιατί το Mega υπήρξε σταθμός στην ψυχαγωγία και στην ενημέρωση του Έλληνα. Δεν λυπάσαι για του Πρετεντέρηδες που έχασαν το βήμα τους. Λυπάσαι γιατί με το Mega άλλοι από εμάς μεγαλώσαμε, άλλοι μεστώσαμε ηλικιακά, άλλοι ωριμάσαμε και γεράσαμε.
Το Mega είναι από εκείνα που λες ότι φέρνουν το ολότελα νέο σε έναν χώρο. Με αυτό έγινε το τηλεοπτικό άλμα από την προστατευτική αγκαλιά του κράτους στον ανοικτό ορίζοντας της ιδιωτικής τηλεόρασης –και είναι κρίμα που δεν απετέλεσε ένα από κάθε άποψη ανεξάρτητο κανάλι. Με το Mega ξεφύγαμε από τη λίθινη εποχή της τηλεόρασης, που αρχικά πορεύτηκε με εκπομπές τύπου μουσικά διαλείμματα, με πρόγραμμα που άρχιζε το απόγευμα και τελείωνε νωρίς το βράδυ, που είχε υποστολή σημαίας σαν σε στρατώνα και που, φυσικά, με δύο μόνο κανάλια, δεν χρειαζόμασταν τηλεκοντρόλ, αλλά είχαμε την ευεργετική ευκαιρία να σηκωνόμαστε συχνά από τους καναπέδες για να αλλάξουμε σταθμό, να αυξομειώσουμε τον ήχο, να διορθώσουμε τα κοντράστ ή απαλείψουμε με μια καρπαζιά στη συσκευή τα παράσιτα και τα χιόνια της εικόνας. Το Μεγάλο Κανάλι υποχρέωσε την κρατική τηλεόραση να ανοίξει τον βηματισμό της, και έκανε πιο ευχάριστα τα βράδια του μέσου, και τον κάτω του μέσου, Έλληνα.
Από το Mega αναδείχτηκαν και έφαγαν «ψωμάκι» (άλλοι παντεσπάνι και άλλοι λουκούλλεια γεύματα) δημοσιογράφοι, ηθοποιοί, σκηνοθέτες, συνθέτες, σεναριογράφοι, τεχνικοί, τραγουδιστές, διαφημιστές. Το κανάλι παρήγαγε και μοίρασε χρήμα, ήταν γαλαντόμο –λαρτζ!–, είχε πολλές σειρές που έγραψαν ιστορία (και αυτό φαίνεται με τις υψηλές θεαματικότητες που πιάνουν οι αλλεπάλληλες επαναλήψεις), είχε πλούσια προγράμματα, διέθετε προηγμένη τεχνολογία, με σύγχρονα στούντιο και διατηρούσε το κύρος του κυρίαρχου στον χώρο.
Είναι κρίμα που κλείνει και περνάει στην ανυπαρξία ένα τόσο μεγάλο μέγεθος. Και πιο κρίμα που πήγε χαμένη η ευκαιρία να γίνει και να παραμείνει ένα κανάλι-πρότυπο, αιώνιο, απρόσβλητο και άφθαρτο.
Ανασυγκρότηση
***
*
*
Τα φώτα έχουν χαμηλώσει από καιρό για το Mega και όπου να είναι κλείνουν. Εν δόξη από πλευράς τηλεθέασης, όπου με σβηστή μηχανή έπιασε νούμερα που πλησιάζουν το 10 τοις εκατό (τουλάχιστον μέχρι πριν 2-3 εβδομάδες). Εν πλήρη παρακμή κατά τα άλλα, με τα χρέη θηλιά στον λαιμό του, εγκαταλειμμένο από τους μετόχους, με τους εργαζόμενους για μήνες και μήνες απλήρωτους και με το σφυρί του δημοπράτη έτοιμο να σημάνει την έναρξη για την εφόρμηση των δανειστών.
Είναι να λυπάσαι; Φυσικά είναι! Και ας έχεις σκάσει τόσες φορές για την πολιτική εργαλιοποίηση του καναλιού που θα μείνει στην ιστορία ως Μεγάλο, αλλά και ως ένα όχημα –το πιο βαρύ φορτηγό!– για τη μεταφορά συμφερόντων, τον πλάγιο προσηλυτισμό ψηφοφόρων, την πολιτική επιρροή. Λυπάσαι πρώτα απ' όλα και πάνω απ' όλα για τους εργαζόμενους, αλλά και γιατί το Mega υπήρξε σταθμός στην ψυχαγωγία και στην ενημέρωση του Έλληνα. Δεν λυπάσαι για του Πρετεντέρηδες που έχασαν το βήμα τους. Λυπάσαι γιατί με το Mega άλλοι από εμάς μεγαλώσαμε, άλλοι μεστώσαμε ηλικιακά, άλλοι ωριμάσαμε και γεράσαμε.
Το Mega είναι από εκείνα που λες ότι φέρνουν το ολότελα νέο σε έναν χώρο. Με αυτό έγινε το τηλεοπτικό άλμα από την προστατευτική αγκαλιά του κράτους στον ανοικτό ορίζοντας της ιδιωτικής τηλεόρασης –και είναι κρίμα που δεν απετέλεσε ένα από κάθε άποψη ανεξάρτητο κανάλι. Με το Mega ξεφύγαμε από τη λίθινη εποχή της τηλεόρασης, που αρχικά πορεύτηκε με εκπομπές τύπου μουσικά διαλείμματα, με πρόγραμμα που άρχιζε το απόγευμα και τελείωνε νωρίς το βράδυ, που είχε υποστολή σημαίας σαν σε στρατώνα και που, φυσικά, με δύο μόνο κανάλια, δεν χρειαζόμασταν τηλεκοντρόλ, αλλά είχαμε την ευεργετική ευκαιρία να σηκωνόμαστε συχνά από τους καναπέδες για να αλλάξουμε σταθμό, να αυξομειώσουμε τον ήχο, να διορθώσουμε τα κοντράστ ή απαλείψουμε με μια καρπαζιά στη συσκευή τα παράσιτα και τα χιόνια της εικόνας. Το Μεγάλο Κανάλι υποχρέωσε την κρατική τηλεόραση να ανοίξει τον βηματισμό της, και έκανε πιο ευχάριστα τα βράδια του μέσου, και τον κάτω του μέσου, Έλληνα.
Από το Mega αναδείχτηκαν και έφαγαν «ψωμάκι» (άλλοι παντεσπάνι και άλλοι λουκούλλεια γεύματα) δημοσιογράφοι, ηθοποιοί, σκηνοθέτες, συνθέτες, σεναριογράφοι, τεχνικοί, τραγουδιστές, διαφημιστές. Το κανάλι παρήγαγε και μοίρασε χρήμα, ήταν γαλαντόμο –λαρτζ!–, είχε πολλές σειρές που έγραψαν ιστορία (και αυτό φαίνεται με τις υψηλές θεαματικότητες που πιάνουν οι αλλεπάλληλες επαναλήψεις), είχε πλούσια προγράμματα, διέθετε προηγμένη τεχνολογία, με σύγχρονα στούντιο και διατηρούσε το κύρος του κυρίαρχου στον χώρο.
Είναι κρίμα που κλείνει και περνάει στην ανυπαρξία ένα τόσο μεγάλο μέγεθος. Και πιο κρίμα που πήγε χαμένη η ευκαιρία να γίνει και να παραμείνει ένα κανάλι-πρότυπο, αιώνιο, απρόσβλητο και άφθαρτο.
---
harddog
---
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου