*
Ανασυγκρότηση
***
*
Εκλεισε το MEGA αλλά η απορία παραμένει: Γιατί οι μέτοχοι και ιδιοκτήτες του πετούσαν τα «άγια» χρήματά τους στα «σκυλιά»;
Το ξέραμε όλοι πως σχεδόν ολόκληρη τη δεκαετία του ’90 αλλά κυρίως προς το τέλος της και στις αρχές της δεκαετίας του ’00 «έπαιζαν» κάτι μυθικές αμοιβές για τους «πρωτοκλασάτους» παρουσιαστές και δημοσιογράφους του MEGA (αλλά και των υπολοίπων ιδιωτικών καναλιών). Νούμερα που επιβεβαιώθηκαν στη συνέχεια και που έφταναν ή και μερικές φορές ξεπερνούσαν τα 50.000 ευρώ το …μήνα. Συν golden Visa και American Express με υψηλά όρια, συν αυτοκίνητα, συν bonus, συν… συν… συν…
Πόθεν;
Και κυρίως για ποιό λόγο οι ζάμπλουτοι ιδιοκτήτες «επένδυαν» τόσα χρήματα σε μια ομάδα ανθρώπων τηρώντας, από την άλλη, σιδηρά πειθαρχία ως προς τα υπόλοιπα μισθολόγια των εκατοντάδων εργαζομένων τους. Μισθολόγια υψηλότερα μεν των υπολοίπων μισθωτών του ιδιωτικού τομέα, αλλά κλάσματα μπροστά στα όσα έπαιρναν οι συνάδελφοί τους στην ίδια επιχείρηση.
Ποιός νόμος, ποιάς «ελεύθερης αγοράς» τους υποχρέωνε να δίνουν τόσα πολλά χρήματα στους λίγους χρυσοκάνθαρους; Κι όταν ο μέσος μισθός ήταν τα 1300, άντε 1500, άντε τώρα λέμε τα 2000 ευρώ στα ΜΜΕ, γιατί δεν ήταν αρκετό να δίνουν στα μέλη των «dream team» τους 5, 6 ή 7 χιλιάρικα;
Ασήμαντα (άντε και μερικά πολλά υποσχόμενα) δημοσιογραφάκια της δεκαετίας του ’80 βρέθηκαν με τρελές περιουσίες, με κινητά και ακίνητα σχεδόν αντίστοιχα σε χλιδή των αφεντικών τους, από το τίποτα.
Οι περισσότεροι μάλιστα είχαν και δεύτερες και τρίτες και τέταρτες δουλειές, σε εφημερίδες, ραδιόφωνα, ως σύμβουλοι επιχειρήσεων και οργανισμών. Διπλοί και τρίδιπλοι μισθοί, πάνω και κάτω από το τραπέζι.
Γιατί σε αυτούς; Γιατί τόσα πολλά;
Μήπως και με τα μισά πάλι δικούς τους δεν τους είχαν;
Κάποιοι θα απαντήσουν σε αυτό το μυστήριο λέγοντας ότι είχε αναπτυχθεί ένας τόσο λυσσαλέος ανταγωνισμός μεταξύ καναλιών που το έκαναν φοβούμενοι την κλοπή στελεχών από ένα κανάλι σε βάρος του άλλου. Ισως. Αλλά και πάλι δεν θα τους ήταν δύσκολο να συμφωνήσουν μεταξύ τους ένα πλαφόν. Μια παρέα ήταν όλοι οι ιδιοκτήτες.
Αλλοι θα πουν ότι αυτό γινόταν διότι ήθελαν να δημιουργήσουν μία Αυλή υποτακτικών που να μη μυρίζει η ανάσα τους, να φορούν ένα κουστούμι της προκοπής, να παρκάρουν δίπλα στη BMW τους, ένα Lexus βρε αδελφέ, ένα Jeep. Να μην είναι παρακατιανοί…
Και με τα μισά μπορούσε να γίνει αυτό.
Κι έτσι η απορία παραμένει…
Γιατί;
Γιατί τόσα πολλά;
Κι αφού απάντηση δεν υπάρχει, ας κάνουμε μία υπόθεση:
Η κατά βάση νεόπλουτη ελίτ της δεκαετίας του ’90, απαρτιζόμενη από μεγαλομπακάληδες και κατσαπλιάδες σε συνεργασία με κάποιους βαθύπλουτους προηγούμενης γενιάς έστηναν το σκηνικό μίας Ελλάδας που δεν θα ήταν πια Ψωροκώσταινα αλλά μια δήθεν εκσυγχρονισμένη κοινωνία με υψηλό επίπεδο ζωής, με τα ψέματα. Εστηναν δηλαδή μία φούσκα, κατά τα πρότυπα του «Τόλμη και Γοητεία» και της «Δυναστείας». Αυτό απαιτούσε μια εικόνα ανάλογη των σχεδίων τους: δημόσια πρόσωπα που από «τίποτα» γινόντουσαν «κάτι» και μάλιστα «κάτι» λαμπερό ως υπόδειγμα του που μπορεί να φτάσει κανείς, θέληση να υπάρχει και λίγη τύχη.
Τα πρόσωπα αυτά θα έπρεπε όλοι να μπορούν να τα δουν μπροστά τους εάν είναι δυνατόν και καθημερινά, στη βιτρίνα που ήταν στημένη σε κάθε σαλόνι. Ετσι επέλεξαν ποιοί θα είναι αυτοί: κάτι ανίψια του θείου από το χωριό, ο γιος ενός παλιού πολιτευτή-υπουργού, ο άλλος γιος ενός πετυχημένου συγγραφέα της δεκαετίας του ’50 και του ’60, ο κανακάρης ενός πρώην διευθυντή εφημερίδας και μαζί μ’ αυτούς και ένα τυχαίο δείγμα-άλλοθι πρώην δημοσιογράφων του Ριζοσπάστη ή της Αυγής, η ερωμένη ενός φίλου, μία θεία που την είχε καψουρευτεί ένας πρώην πρωθυπουργός και άλλοι τέτοιοι. Οι περισσότεροι χαμηλής παιδείας και επαγγελματικής εμπειρίας, ίσως και χαμηλού -κάτω του μέσου όρου- IQ για να μην υπάρχουν και αυξημένες αναστολές ή αντιρρήσεις.
Τους μάζεψαν λοιπόν, τους έχρισαν παρουσιαστές και αναλυτές, τους άνοιξαν τα μικρόφωνα, τους έντυσαν, τους τάισαν, τους στόλισαν και τους προσέφεραν το βάρος τους σε χρυσάφι. Ηταν τυχερά πειραματόζωα μια ολόκληρης εποχής για να στηθεί η μεγάλη «φούσκα». Να τους δει το πόπολο και να θελήσει να τους μοιάσει. Και να οι άνδρες και οι γυναίκες της χρονιάς, στις εκδηλώσεις μεγάλων, Status περιοδικών. Και να οι κοσμικές στήλες. Και να η παρέλαση υπουργών, διανοουμένων μαζί με τραγουδιάρες από τις εκπομπές τους.
Να τα βλέπεις αυτά και να θες να πάρεις το διακοποδάνειο, χθες! Να πας στη Μύκονο. Να τους δεις από κοντά!
Οσο χρήμα πετούσαν οι μεγαλομπακάληδες από το παράθυρο, τους ερχόταν από την πόρτα. Μαζί με τις προσβάσεις στην εξουσία έτσι ώστε να εξασφαλίζονται οι εργολαβίες, η ασυλία και οτιδήποτε τραβούσε η ψυχούλα τους.
Αν το δει κανείς μέσα από αυτό το πρίσμα, τελικά και λίγα τους έδωσαν!
*
Το ξέραμε όλοι πως σχεδόν ολόκληρη τη δεκαετία του ’90 αλλά κυρίως προς το τέλος της και στις αρχές της δεκαετίας του ’00 «έπαιζαν» κάτι μυθικές αμοιβές για τους «πρωτοκλασάτους» παρουσιαστές και δημοσιογράφους του MEGA (αλλά και των υπολοίπων ιδιωτικών καναλιών). Νούμερα που επιβεβαιώθηκαν στη συνέχεια και που έφταναν ή και μερικές φορές ξεπερνούσαν τα 50.000 ευρώ το …μήνα. Συν golden Visa και American Express με υψηλά όρια, συν αυτοκίνητα, συν bonus, συν… συν… συν…
Πόθεν;
Και κυρίως για ποιό λόγο οι ζάμπλουτοι ιδιοκτήτες «επένδυαν» τόσα χρήματα σε μια ομάδα ανθρώπων τηρώντας, από την άλλη, σιδηρά πειθαρχία ως προς τα υπόλοιπα μισθολόγια των εκατοντάδων εργαζομένων τους. Μισθολόγια υψηλότερα μεν των υπολοίπων μισθωτών του ιδιωτικού τομέα, αλλά κλάσματα μπροστά στα όσα έπαιρναν οι συνάδελφοί τους στην ίδια επιχείρηση.
Ποιός νόμος, ποιάς «ελεύθερης αγοράς» τους υποχρέωνε να δίνουν τόσα πολλά χρήματα στους λίγους χρυσοκάνθαρους; Κι όταν ο μέσος μισθός ήταν τα 1300, άντε 1500, άντε τώρα λέμε τα 2000 ευρώ στα ΜΜΕ, γιατί δεν ήταν αρκετό να δίνουν στα μέλη των «dream team» τους 5, 6 ή 7 χιλιάρικα;
Ασήμαντα (άντε και μερικά πολλά υποσχόμενα) δημοσιογραφάκια της δεκαετίας του ’80 βρέθηκαν με τρελές περιουσίες, με κινητά και ακίνητα σχεδόν αντίστοιχα σε χλιδή των αφεντικών τους, από το τίποτα.
Οι περισσότεροι μάλιστα είχαν και δεύτερες και τρίτες και τέταρτες δουλειές, σε εφημερίδες, ραδιόφωνα, ως σύμβουλοι επιχειρήσεων και οργανισμών. Διπλοί και τρίδιπλοι μισθοί, πάνω και κάτω από το τραπέζι.
Γιατί σε αυτούς; Γιατί τόσα πολλά;
Μήπως και με τα μισά πάλι δικούς τους δεν τους είχαν;
Κάποιοι θα απαντήσουν σε αυτό το μυστήριο λέγοντας ότι είχε αναπτυχθεί ένας τόσο λυσσαλέος ανταγωνισμός μεταξύ καναλιών που το έκαναν φοβούμενοι την κλοπή στελεχών από ένα κανάλι σε βάρος του άλλου. Ισως. Αλλά και πάλι δεν θα τους ήταν δύσκολο να συμφωνήσουν μεταξύ τους ένα πλαφόν. Μια παρέα ήταν όλοι οι ιδιοκτήτες.
Αλλοι θα πουν ότι αυτό γινόταν διότι ήθελαν να δημιουργήσουν μία Αυλή υποτακτικών που να μη μυρίζει η ανάσα τους, να φορούν ένα κουστούμι της προκοπής, να παρκάρουν δίπλα στη BMW τους, ένα Lexus βρε αδελφέ, ένα Jeep. Να μην είναι παρακατιανοί…
Και με τα μισά μπορούσε να γίνει αυτό.
Κι έτσι η απορία παραμένει…
Γιατί;
Γιατί τόσα πολλά;
Κι αφού απάντηση δεν υπάρχει, ας κάνουμε μία υπόθεση:
Η κατά βάση νεόπλουτη ελίτ της δεκαετίας του ’90, απαρτιζόμενη από μεγαλομπακάληδες και κατσαπλιάδες σε συνεργασία με κάποιους βαθύπλουτους προηγούμενης γενιάς έστηναν το σκηνικό μίας Ελλάδας που δεν θα ήταν πια Ψωροκώσταινα αλλά μια δήθεν εκσυγχρονισμένη κοινωνία με υψηλό επίπεδο ζωής, με τα ψέματα. Εστηναν δηλαδή μία φούσκα, κατά τα πρότυπα του «Τόλμη και Γοητεία» και της «Δυναστείας». Αυτό απαιτούσε μια εικόνα ανάλογη των σχεδίων τους: δημόσια πρόσωπα που από «τίποτα» γινόντουσαν «κάτι» και μάλιστα «κάτι» λαμπερό ως υπόδειγμα του που μπορεί να φτάσει κανείς, θέληση να υπάρχει και λίγη τύχη.
Τα πρόσωπα αυτά θα έπρεπε όλοι να μπορούν να τα δουν μπροστά τους εάν είναι δυνατόν και καθημερινά, στη βιτρίνα που ήταν στημένη σε κάθε σαλόνι. Ετσι επέλεξαν ποιοί θα είναι αυτοί: κάτι ανίψια του θείου από το χωριό, ο γιος ενός παλιού πολιτευτή-υπουργού, ο άλλος γιος ενός πετυχημένου συγγραφέα της δεκαετίας του ’50 και του ’60, ο κανακάρης ενός πρώην διευθυντή εφημερίδας και μαζί μ’ αυτούς και ένα τυχαίο δείγμα-άλλοθι πρώην δημοσιογράφων του Ριζοσπάστη ή της Αυγής, η ερωμένη ενός φίλου, μία θεία που την είχε καψουρευτεί ένας πρώην πρωθυπουργός και άλλοι τέτοιοι. Οι περισσότεροι χαμηλής παιδείας και επαγγελματικής εμπειρίας, ίσως και χαμηλού -κάτω του μέσου όρου- IQ για να μην υπάρχουν και αυξημένες αναστολές ή αντιρρήσεις.
Τους μάζεψαν λοιπόν, τους έχρισαν παρουσιαστές και αναλυτές, τους άνοιξαν τα μικρόφωνα, τους έντυσαν, τους τάισαν, τους στόλισαν και τους προσέφεραν το βάρος τους σε χρυσάφι. Ηταν τυχερά πειραματόζωα μια ολόκληρης εποχής για να στηθεί η μεγάλη «φούσκα». Να τους δει το πόπολο και να θελήσει να τους μοιάσει. Και να οι άνδρες και οι γυναίκες της χρονιάς, στις εκδηλώσεις μεγάλων, Status περιοδικών. Και να οι κοσμικές στήλες. Και να η παρέλαση υπουργών, διανοουμένων μαζί με τραγουδιάρες από τις εκπομπές τους.
Να τα βλέπεις αυτά και να θες να πάρεις το διακοποδάνειο, χθες! Να πας στη Μύκονο. Να τους δεις από κοντά!
Οσο χρήμα πετούσαν οι μεγαλομπακάληδες από το παράθυρο, τους ερχόταν από την πόρτα. Μαζί με τις προσβάσεις στην εξουσία έτσι ώστε να εξασφαλίζονται οι εργολαβίες, η ασυλία και οτιδήποτε τραβούσε η ψυχούλα τους.
Αν το δει κανείς μέσα από αυτό το πρίσμα, τελικά και λίγα τους έδωσαν!
---
---
*
ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΡΩΤΟΚΛΑΣΑΤΑ "ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ" ΔΕΝ ΓΛΥΤΩΣΑΝ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΡΑΠΑΤΣΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΣΙΠΡΑ. ΤΩΡΑ ΓΛΕΙΦΟΥΝ ΑΛΛΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ. ΟΠΩΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΤΟΥΣ ΟΔΗΓΟΥΝ ΠΑΛΙ, ΜΕ ΣΤΑΘΕΡΟ ΒΗΜΑ, ΣΕ ΝΕΑ ΠΑΝΩΛΕΘΡΙΑ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕ, ΔΕΝ ΗΞΕΡΑΝ, ΔΕΝ ΡΩΤΑΓΑΝ! ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΠΟΡΡΙΜΕΝΟΥΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ!