*
Ανασυγκρότηση
***
*
Η 1η Οκτωβρίου είναι σημαδιακή ημερομηνία για τον αθλητικό Τύπο. Σαν σήμερα το 1945, πάνω στα ερείπια μιας Ελλάδας που έβγαινε από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο (και έμπαινε στη περιπέτεια ενός εμφυλίου) κυκλοφόρησε η Αθλητική Ηχώ, η «Μεγαλυτέρα των Βαλκανίων», όπως με αυταρέσκεια, και με υπερβολή φυσικά, έγραφε καθημερινά στην πρώτη της σελίδα, κάτω από το λογότυπο. Η Αθλητική Ηχώ, και η εβδομαδιαία εκδοχή της, η Αθλητική Φωνή (της Δευτέρας), ήταν το θεμέλιο πάνω στο οποίο χτίστηκε σιγά σιγά το πολυώροφο του αθλητικού Τύπου. Μετά την Ηχώ ήρθε το Φως των Σπορ από τον Θόδωρο Νικολαΐδη (αφού προηγουμένως υπήρξε συντάκτης τής «Μεγαλυτέρας»), η Φλόγα των Σπορ των εκδόσεων Δραγούνη, πολύ μετά ο Φίλαθλος και αργότερα το Sportime, το Goal, η Sportday, η Εξέδρα του ΔΟΛ, o Κόσμος των Σπορ του Κωστόπουλου (πολύ καλή και φιλόδοξη εφημερίδα που έφερε ένα νέο μοντέλο, αλλά έκλεισε άδοξα), η Ώρα για Σπορ (που εκδόθηκε από τον συνιδιοκτήτη της Ηχούς, τον Βαγγέλη Σέμπο όταν για εταιρικούς λόγους αναμενόταν το τέλος της και ήθελε με την Ώρα να καλύψει πρώτος το κενό που θα υπήρχε όταν θα έκλεινε η ιστορική εφημερίδα), ο πολύ δυνατός στο ξεκίνημά του Πρωταθλητής (που στην πορεία μετονομάστηκε σε Κόκκινο Πρωταθλητή), η αγαπημένη μας Live Sport (η νεότερη και δυναμική αθλητική έκδοση), η Πράσινη κ.ά.
Μπορεί σήμερα ο αθλητικός Τύπος να φυτοζωεί (όπως και ο πολιτικός) αλλά στη διαδρομή του δημιούργησε έναν χώρο που άκμασε με εκπληκτικές κυκλοφορίες. Όλο αυτό το οικοδόμημα πάτησε πάνω στην Αθλητική Ηχώ που άνοιξε τον δρόμο για να μπουν στον αθλητικό Τύπο κορυφαίοι παραδοσιακοί εκδότες, αλλά και επιχειρηματίες με μεγάλη οικονομική επιφάνεια. Ο Λαμπράκης, ο Μπόμπολας, ο Κουρής, ο Κωστόπουλος (τα είπαμε πιο πάνω), ο Αλαφούζος, ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, ο Κοντομηνάς αλλά και άλλοι που μετέχουν (ή ενδιαφέρονται «από απόσταση») ήρθαν σε έναν εκδοτικό τομέα τον οποίο παλιότερα μπορεί και να τον θεωρούσαν «δεύτερο» και παρακατιανό.
Στα πρώτα χρόνια αυτού του μπλογκ, του Harddog, τιμήσαμε τα γενέθλια της Ηχούς με δημοσιεύματα, αλλά στις τελευταίες επετείους –καθώς τα είχαμε πει όλα– απείχαμε. Φέτος κάνουμε μια σύντομη επάνοδο στη «γιορτή» προτείνοντας στους αναγνώστες μας να διαβάσουν το άρθρο της 1ης Οκτωβρίου 2012, στο οποίο προσπαθήσαμε να ανιχνεύσουμε τα αίτια της πτώσης της ιστορικής εφημερίδας, το ταπεινωτικό τέλος της, τα λάθη. Στο ίδιο άρθρο βρίσκεται και μια προσωπική «απολογία» ενός διευθυντή της εφημερίδας στο υστερόγραφο του θέματος. Ο τίτλος του ήταν «Αθλητική Ηχώ, το εκδοτικό ‘‘Βυζάντιο’’ που γεννήθηκε σαν σήμερα το ’45» και ο υπότιτλος «Τα αίτια μια οδυνηρής πτώσης –Η παμμήτειρα του αθλητικού Τύπου που εξέπνευσε διασυρόμενη με… τσόντες – Η αγαπημένη 1η Οκτωβρίου του Κλεομένη Γεωργαλά και το τεράστιο κενό μιας ιστορικής εφημερίδας για όλα εμάς, τα ‘‘παιδιά της Ηχούς’’».
Το άρθρο ήταν του Διονύση Βραϊμάκη (που όταν επανήλθε στο 2003 βρήκε τον κόσμο της εφημερίδας «με την αίσθηση ενός στρατού που είχε χάσει τον πόλεμο πριν από τη μάχη»). Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχαν τα πολλά σχόλια που συνόδευσαν εκείνο το άρθρο, γραμμένα από τα «παιδιά της Ηχούς», αλλά όχι μόνο. Και μόνο γι αυτό, έχει ενδιαφέρον να το επισκεφθείτε πάλι και να διαβάσετε τα όσα γράφτηκαν πριν από έξι χρόνια. Μερικά από τα ονόματα που σχολίασαν: Γιάννης Μηνδρινός, Γιώργος Σπανουδάκης, Στέλιος Σοφιανός, Νίκος Σαρίδης, Γιάννης Παπαδόπουλος (που εξελίχθηκε σε πολιτικό συντάκτη), Άγγελος Μενδρινός («έζησα εξ αντανακλάσεως την πτώση», λέει), Κική Κούμπη, Σταμάτης Βούλγαρης, ο Παναγιώτης Σπανός κ.ά.
*
Μπορεί σήμερα ο αθλητικός Τύπος να φυτοζωεί (όπως και ο πολιτικός) αλλά στη διαδρομή του δημιούργησε έναν χώρο που άκμασε με εκπληκτικές κυκλοφορίες. Όλο αυτό το οικοδόμημα πάτησε πάνω στην Αθλητική Ηχώ που άνοιξε τον δρόμο για να μπουν στον αθλητικό Τύπο κορυφαίοι παραδοσιακοί εκδότες, αλλά και επιχειρηματίες με μεγάλη οικονομική επιφάνεια. Ο Λαμπράκης, ο Μπόμπολας, ο Κουρής, ο Κωστόπουλος (τα είπαμε πιο πάνω), ο Αλαφούζος, ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, ο Κοντομηνάς αλλά και άλλοι που μετέχουν (ή ενδιαφέρονται «από απόσταση») ήρθαν σε έναν εκδοτικό τομέα τον οποίο παλιότερα μπορεί και να τον θεωρούσαν «δεύτερο» και παρακατιανό.
Στα πρώτα χρόνια αυτού του μπλογκ, του Harddog, τιμήσαμε τα γενέθλια της Ηχούς με δημοσιεύματα, αλλά στις τελευταίες επετείους –καθώς τα είχαμε πει όλα– απείχαμε. Φέτος κάνουμε μια σύντομη επάνοδο στη «γιορτή» προτείνοντας στους αναγνώστες μας να διαβάσουν το άρθρο της 1ης Οκτωβρίου 2012, στο οποίο προσπαθήσαμε να ανιχνεύσουμε τα αίτια της πτώσης της ιστορικής εφημερίδας, το ταπεινωτικό τέλος της, τα λάθη. Στο ίδιο άρθρο βρίσκεται και μια προσωπική «απολογία» ενός διευθυντή της εφημερίδας στο υστερόγραφο του θέματος. Ο τίτλος του ήταν «Αθλητική Ηχώ, το εκδοτικό ‘‘Βυζάντιο’’ που γεννήθηκε σαν σήμερα το ’45» και ο υπότιτλος «Τα αίτια μια οδυνηρής πτώσης –Η παμμήτειρα του αθλητικού Τύπου που εξέπνευσε διασυρόμενη με… τσόντες – Η αγαπημένη 1η Οκτωβρίου του Κλεομένη Γεωργαλά και το τεράστιο κενό μιας ιστορικής εφημερίδας για όλα εμάς, τα ‘‘παιδιά της Ηχούς’’».
Το άρθρο ήταν του Διονύση Βραϊμάκη (που όταν επανήλθε στο 2003 βρήκε τον κόσμο της εφημερίδας «με την αίσθηση ενός στρατού που είχε χάσει τον πόλεμο πριν από τη μάχη»). Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχαν τα πολλά σχόλια που συνόδευσαν εκείνο το άρθρο, γραμμένα από τα «παιδιά της Ηχούς», αλλά όχι μόνο. Και μόνο γι αυτό, έχει ενδιαφέρον να το επισκεφθείτε πάλι και να διαβάσετε τα όσα γράφτηκαν πριν από έξι χρόνια. Μερικά από τα ονόματα που σχολίασαν: Γιάννης Μηνδρινός, Γιώργος Σπανουδάκης, Στέλιος Σοφιανός, Νίκος Σαρίδης, Γιάννης Παπαδόπουλος (που εξελίχθηκε σε πολιτικό συντάκτη), Άγγελος Μενδρινός («έζησα εξ αντανακλάσεως την πτώση», λέει), Κική Κούμπη, Σταμάτης Βούλγαρης, ο Παναγιώτης Σπανός κ.ά.
---
---
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου