Δευτέρα 16 Απριλίου 2018

Σήκω απ’ τον καναπέ, ρε γαμώτι

*
Ανασυγκρότηση
***
*

Δυο λόγια με αφορμή
την απεργία πείνας του Βασίλη Δημάκη

του Χρήστου Ξανθάκη

Κανονικά πρώτη είδηση σε όλα τα δελτία, ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά, θα έπρεπε να είναι σήμερα η εξής:

«Στο Εφετείο Αθηνών στο Β’ ΜΟΕ στον 6ο όροφο, εκδικάζεται σήμερα σε δεύτερο βαθμό η υπόθεση δολοφονίας του Σαχζάτ Λουκμάν, ο οποίος είχε δολοφονηθεί στις 17 Ιανουαρίου την ώρα που πήγαινε στη δουλειά του. Οι δολοφόνοι καταδικάστηκαν πρωτόδικα σε ισόβια κάθειρξη χωρίς να τους αναγνωριστεί κανένα ελαφρυντικό».
Αλλά το «κανονικά» σε αυτή τη χώρα το σπείρανε και δεν φύτρωσε. Ρίζες έβγαλε μόνο η φαιδρά πορτοκαλέα, που απείλησε να μετατρέψει μια πολύ σοβαρή υπόθεση σε κωμωδία χαρακτήρων. Για την απεργία πείνας του Βασίλη Δημάκη ο λόγος, που ξεκίνησε ως αγωνιστική διαδικασία και μετατράπηκε σε ένα ατελείωτο τουρλουμπούκι εκκλήσεων και αντεγκλήσεων. Και σώθηκε τελευταία στιγμή η παρτίδα, όπως σώζεται πάντοτε σε αυτή την ωραία χώρα όπου όλοι και όλες ξέρουμε τι ανθεί…

Μην μπω στην ουσία της υποθέσεως, τα ζήσαμε και τα ξέρουμε και καταλάβαμε νομίζω ποια παιχνίδια παίχτηκαν στην πλάτη του απεργού πείνας και της αγωνίας του. Τα έχει αυτά το επαναστατικό προτσές (καλά το λέω;) και δεν γίνεσαι από τη μια στιγμή στην άλλη Πασιονάρια. Αλλά δεν θα μείνω στη συγκεκριμένη πλευρά του στόρι, παρότι προσφέρεται για χιούμορ και για χαβαλέ. Θα το πάω μερικά βήματα πιο κάτω, στη νοοτροπία καναπέ που έχει κατακυριεύσει τους πάντες και τα πάντα.

Ας πούμε ρε φίλε ότι είχες τις διαφωνίες σου με τον Δημάκη. Κι εγώ τις είχα, αλήθειες να λέμε· όσο και να πιστεύεις στην ειλικρινή μεταμέλεια κάποιου, οι δεκαοκτώ ένοπλες ληστείες κάπως σε παγώνουν. Αλλά ήταν κρίσιμη η φάση, παιζότανε μια ζωή, παιζότανε και το στόρι όλο της εκπαίδευσης εν μέσω φυλάκισης, τις κάνεις πέρα τις αμφιβολίες σου και λες «εντάξει θα βγω μπροστά». Και βγαίνεις μέσω φαβ, ριτουί και λάικ;

Ε ναι παιδιά, φαβ, ριτουί και λάικ! Αυτή ήταν η συμπαράσταση προς τον απεργό πείνας, μέρες ολόκληρες τρεντάριζε στο τουίτερ ο Δημάκης και χάλαγε κόσμο στο φέισμπουκ. Μόνο στο ίνσταγκραμ δεν τον είδα, η αλήθεια είναι ότι μια φωτογραφία από το νοσοκομείο των φυλακών δεν θα χώραγε στο συγκεκριμένο μέσο κοινωνικής δικτύωσης. Στα υπόλοιπα social media ωστόσο, της τρελής το μαλλί. Και στις συγκεντρώσεις υποστήριξης, τρεις κι ο κούκος…

Μάλιστα, τρεις κι ο κούκος και πολλούς λέω. Ούτε εκατό άτομα στο Υπουργείο Δικαιοσύνης και στα Προπύλαια, λιγότεροι κι από τους τουρίστες που έρχονται Πουσουκού στα Εξάρχεια φουλ μπορντ, ξενάγηση, φαγητό, ποτό και το Σάββατο μολότωφ στην Τοσίτσα. Μη σου πω ότι και το τριψήφιο νούμερο μπορεί να είναι υπερβολικό, μη σου πω ότι κοιτάζονταν οι συμμετέχοντες με τις συμμετέχουσες και ετοιμάζονταν να βάλουν τα κλάματα.

Χιλιάδες τα ριτουί, τα φαβ τα λάικ από τη μια μερά, δεκάδες οι ανθρώπινες παρουσίες από την άλλη. Κι έχουμε την εντύπωση ότι έτσι θα μας πάρει κάποιος στα σοβαρά; Ότι θα μας υπολογίσει, ότι θα ανησυχήσει, ότι θα αναστατωθεί; Ότι θα πει «ώπα, μισό λεπτό, κάτι παίζεται»; Πιο εύκολο το βλέπω να διπλωθεί από τα γέλια και να μη σταματάει ως το Δεκαπενταύγουστο…

Και να δείχνει επίσης τον καναπέ όπου έχουμε καρφωθεί με πρόκες. Περνώντας τις ζωές μας μπροστά στις οθόνες, πατώντας κουμπάκια με μανία. Οραματιζόμενοι και οραματιζόμενες την παγκόσμια επανάσταση, την ανάταση πνευμάτων, την ρήξη του παραπετάσματος. Την ίδια ώρα, όλα τα τέρατα του κόσμου κάνουν παρέλαση κάτω απ’ το παράθυρό μας. Οδεύοντας θριαμβευτικά προς την επίτευξη των στόχων τους.

---
newpost
---
*

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου